Over deze blog

Een blog krijgt telkens het recentste bericht bovenaan. Als je dus van het begin af aan wil lezen moet je met het onderste bericht op pagina 1 beginnen. Er staan in deze blog telkens tien berichten per pagina.

donderdag 24 september 2015

Pieter blijft bezig.

Op 18 oktober gaat een tragewegenwandeling door in de gemeenten Marke, Bissegem en Aalbeke. Deze lussentocht is een initiatief van de lokale 11.11.11. groepen. Een vereniging waarvan Pieter en ik sinds vele jaren trouwe medewerkers zijn. Dit jaar zouden we de inbreng van Pieter moeten missen .... dachten we.
Enkele maanden geleden krijgen wij, het 11.11.11.- team van Aalbeke de vraag of we willen meewerken aan deze wandeltocht ten voordele van 11.11.11. Hoewel onze ploeg een paar flinke opdoffers heeft gekregen (sterfgeval, ziekte...) besluiten we unaniem mee te stappen in het project. We zullen wel zien of deze actie aanslaat bij de mensen.
Een paar dagen later wordt mijn gevraagd of ik er mee akkoord ga om de wandeling in Aalbeke op te dragen aan Pieter. Een mooie gebaar om Pieter te bedanken voor zijn jaren lange inzet. Ik voel mij vereerd en ben trots op mijn ventje. Een postuum eerbetoon! Wanneer de 11.11.11. ploegen van Marke en Bissegem te horen krijgen wat Aalbeke van plan is aarzelen ze geen moment. De ganse wandeling, vier grote lussen en drie kleine, komt in het voetspoor van Pieter te staan.
Naarmate de voorbereidingen vorderen en er zich steeds meer mensen aanmelden om te helpen of om te wandelen, krijg ik steeds meer het gevoel dat iemand hierboven nog lang niet aan rusten toe is. Ik die dacht dat we de tocht zonder Pieter tot een goed einde zouden moeten brengen zit er ferm naast. Steeds weer stel ik vast hoe groot zijn invloed is op het hele project. De energie en het enthousiasme waarmee Pieter zich inzette is nog lang niet opgebruikt. Zovele mensen die zijn positieve ingesteldheid mochten ervaren, geven die nu op hun beurt door. Dankzij Pieters warme levenshouding is deze zevenlussentocht nu al een succesverhaal geworden. Dankzij al deze mensen die op een of andere manier hun steentje bijdrage aan deze wandeltocht blijft Pieter verder leven!
Wandelen in de voetsporen van Pieter op 18 oktober.

zondag 30 augustus 2015

Een onverwacht vakantieeinde

Voor het laatste weekend van de vakantie staat er in mijn agenda: "weekend met Jopa". Een rustige week afsluiten met een gezellig samenzijn met vrienden van de parochiewerkgroep voor we een nieuw schooljaar in duiken was het plan. Ik wist nog niet of ik terug zou kunnen starten op school en ik zou zeker niet voor 1 oktober kunnen beginnen. Ik had dus ruim de tijd om de tentoonstelling van de Aalbeekse amateur kunstenaars V.A.L.K. op 18, 19 en 20 september voor te bereiden en nog een boel ander zaken in orde te brengen. Dat "rustig" bleek algauw een iets te voorbarige inschatting.

Het begon al vorige zondag toen ik het bericht kreeg dat tante Lieve gestorven is. Tante Lieve is de vrouw van mijn dooppeter. Haar afscheid begon eigenlijk jaren geleden al toen ze geconfronteerd werd met dementie.  De kracht en het positivisme waarmee zij en de familie met deze ongenode gast omgingen laten een diepe indruk na. Haar overlijden veroorzaakt dan ook nogal wat roering in mijn binnenste.
Op maandagochtend moet  ik de afspraak met vrienden afzeggen omdat ik mij niet goed voel. De nabespreking van de vergadering van de plaatselijke kunstvereniging V.A.L.K. op dinsdag duurt langer dan verwacht doordat onze secretaris forfait moet geven.
Donderdagochtend krijg ik te horen dat ik toch al op 1 september kan beginnen. Voor 4 uur weliswaar maar dat is al bij al toch goed nieuws. Dat betekent echter dat ik op vrijdagnamiddag verwacht wordt op school voor de eerste personeelsvergadering. In de namiddag laat mijn moeder weten dat de afscheidsviering voor tante Lieve zal doorgaan op zaterdag om 10u. en krijg ik telefoon van de “marmerkapper” dat de grafzerk van Pieter geplaatst is.


Wat een rustige week had moeten worden wordt zo stillaan en aaneenschakeling van ... Het rustige weekend zou niet alleen later starten vanwege de vergadering op school maar zou ook onderbroken worden door de begrafenisplechtigheid van tante Lieve. Daarbij wil ik nog voor het weekend al de steentjes die jullie mij bezorgden op Pieters grafzerk gaan leggen, wat mij ook lukt. 
Pieters laatste rustplaats
De afscheidsmis voor tante Lieve is mooi en sereen. Het is fijn om heel wat familieleden terug te zien. En alhoewel ik het met momenten heel moeilijk heb ben ik toch blij dat ik er bij ben. Ik heb het gevoel dat ik tijdens de viering opnieuw afscheid van Pieter neem. Weer een stukje loslaten. Het verdriet komt dan ook weer heel fel naar boven. Maar omringt door het verdriet van de anderen kan ik mijn verdriet delen met hen. Het geeft me kracht en ik kan het een plaats geven en loslaten. Dat dacht ik toch. Tot ik deze namiddag rond een uur of vijf alleen thuis kom van het weekend met de vrienden. De emoties van de voorbije week, waarvan ik dacht dat ik ze goed had weten te plaatsen, komen als een razende storm weer naar boven. De pijn om het gemist... die grote leegte... een tranenzee... Ik kan en mag ze niet meer tegenhouden. Als het je overvalt moet je het tijd geven om uit te razen. "Il faut donner du temps au temps" staat hier op een kaartje dat ik kreeg van een tante van Pieter. Een wijze les die ik ter harte neem. Ik laat mij in de zetel zakken en blijf uitgeteld liggen. Langzaam kom ik tot rust.

18u30. De vrolijke kreten van Cas in het zwembad trekken mij uit de zetel. Zijn uitnodiging om bij hem otenamtjes (boterhammen) te komen eten maakt alles weer goed.


maandag 25 mei 2015

Wat is goed?

Wat is goed? Een vraag die mij een dag of tien geleden werd gesteld naar aanleiding van mijn vorig blogberichtje waarin ik schreef: zo weet ik (al is het maar even) "alles is goed".
Enkele dagen daarna ging ik in een intrieste bui troost zoeken bij mijn ouders. Op dat moment was dat "alles is goed" één grote leugen. Ik huilde en snikte kwaad: Alles is niet goed. Mijn partner, mijn tochtgenoot, mijn Pieter is er niet meer. Ik moet alleen verder. Dat kun je bezwaarlijk goed noemen. 
Ik kan en wil niet altijd 'sterk' zijn. Soms moet ik triestig kunnen zijn. De pijn van het gemist moet ik toelaten. Hoe lastig en vermoeiend het ook is. Hoeveel natte zakdoeken er ook nodig zijn. Ik mag en kan en wil dat 'ongelukkig zijn' niet steeds verdringen. Gelukkig kan ik ook op zo'n momenten terecht bij mijn dochters, mijn ouders, bij vrienden... en dat is goed.
Vandaag ben ik naar de grootste rommelmarkt van 't land (Sinksenfeesten in Kortrijk) geweest samen met Saskia, Christof, Cas, Heidi, Jolien en Steven. Gezellig kuieren tussen een bonte verzameling van kraampjes, mensen, buggy's, honden, geuren en kleuren; genietend van de warme lentezon. Alles is goed. Maar straks ga ik alleen slapen en morgen sta ik weer alleen op. Is dat goed?
Ja… wat is goed en wat is niet goed? Dat is inderdaad niet zo simpel. Als ik de ene kant op kijk en de kinderen en kleinkinderen zie, mijn klein huisje, de mooie tuin die zo af en toe door kaboutertjes ;) wordt bijgewerkt (waarvoor heel erg bedankt!), de job op school ... dan is het goed. Maar als ik de andere kant op kijk en die lege plaats zie aan tafel, in de zetel, in de tuin, de onbeslapen kant van het bed, als het alleen zijn zich genadeloos opdringt dan...  ja, dan is het toch niet zo goed hé.

Ik probeer zoveel mogelijk de mooie kant op te kijken maar als je steeds dezelfde kant op kijkt dan krijg je een stijve nek en dan wordt het nog veel pijnlijker om het hoofd te draaien. Dus blijf ik naar beide kanten kijken hopend dat de pijn langzaam milder wordt. Wetend dat beide kanten samen horen.

zondag 24 mei 2015

Een pelgrimsgraf.

Hallo iedereen,
Het is ondertussen al ruim 2 maand geleden dat we afscheid namen van Pieter. Tijd om het urneveldje in orde te brengen.
Het is een gewoonte dat pelgrims soms een steentje, keitje achterlaten bij een kruis. Het kan een steentje zijn dat ze zelf voor iemand hebben meegenomen. Iemand die voor hen belangrijk is. Of een steentje dat ze van iemand meekregen. 
In die sfeer vragen wij aan iedereen die wil om op Pieters graf een steentje voor hem achter te laten. 
Je kunt er iets opschrijven, iets op schilderen of gewoon wit laten. Het kan een steentje zijn met een speciale kleur of rare vorm. Of gewoon een keitje dat je zag liggen toen je aan hem dacht.
Je mag je steentje afgeven aan mij of iemand van de familie. Wij verzamelen ze en zorgen er voor dat ze allemaal een plaatsje krijgen op de grafzerk. Wil je zelf je steentje bij Pieter leggen of vind je pas later het gepaste keitje? Geen probleem er kunnen altijd steentjes bij. Alvast bedankt.
Enkele steentjes voor Pieter.


zondag 3 mei 2015

Mieke schrijft ... dankjewel!

Dankbaarheid is een gevoel dat mij sinds het overlijden van Pieter steeds weer overvalt.
Woensdagmorgen hebben we met velen afscheid genomen van André, de zoon van een neef van mij. André was veertien. Een hersentumor werd hem fataal amper drie weken nadat de diagnose werd gesteld. Het zet een mens aan het denken. Hoe is het mogelijk, vraag je je dan af, dat iemand zo jong afscheid moet nemen van het leven hier op aarde? Mag ik dan niet dankbaar zijn voor de tijd dat Pieter en ik nog samen konden zijn? Voor het leven dat we samen hebben beleeft? Ondanks die gapende leegte.
Vorige week kreeg ik bezoek van een meisje die jaren geleden vormselcatechese kreeg van Pieter. Het trof haar dat zovele mensen op Pieters begrafenis aanwezig waren. Op haar begrafenis zou waarschijnlijk bijna niemand zijn liet ze tijdens ons gesprek doorschemeren. Moet ik dan niet dankbaar zijn omdat ik er niet alleen voor sta? Ondanks de pijn en het akelig gevoel van het alleen zijn.
In de dorpskrant van deze maand staat een mooi artikel over Pieter, op facebook lees ik hoe een collega haar dagje werken in de tuin bestempeld als Pieter-dag. Béatrice, één van de vrouwen die een tijdje met ons meestapte tijdens ons Compostella-avontuur schrijft in haar mail: Pieter sera toujours présent dans nos coeurs. Het is zonneklaar Pieter blijft verder leven bij velen. Hoe zou ik niet dankbaar kunnen zijn als ik merk hoeveel er aan Pieter wordt gedacht hoewel ik hem liever nog bij mij had gehad.
Haast elke dag krijg ik op de een of andere manier een schouderklopje. Een briefje, een bloembak met viooltjes aan de deur, een bezorgd "Hoe is 't met jou?" in de apotheek of bij de kruidenier, een mailtje, een telefoontje. Het is duidelijk: ik word niet vergeten nu Pieter er niet meer is.
Ik kan niet anders dan dankbaar zijn daarvoor. Niet zomaar "bedankt". Het is een gevoel dat veel dieper gaat waardoor ik de moed kan opbrengen om verder te gaan. Zo kan ik weer vertrouwen in die woorden" alles komt goed" nee ... zo weet ik  (al is het maar even) "alles is goed". Maar het blijft verdomd moeilijk.

Danken doet deugd! Dankjewel!
een bloembak vol gele viooltjes... 

zondag 1 maart 2015

Een 'gewone' zondag, of niet?

Na regen komt zonneschijn...  Als de nood het hoogst is, is de redding nabij... Het kan verkeren...
Ik vind het goede spreekwoord niet om te verwoorden hoe ik mij nu voel. Maar wat ik wel weet is dat de vermoeidheid die zich langzaam opstapelde, het gevoel van machteloosheid dat steeds meer de bovenhand kreeg, de spanning die mijn rug en schouders in zijn greep had weer plaats hebben gemaakt voor vertrouwen en hoop. Heel veel hoop. Een overweldigend gevoel van dankbaarheid, een energieboost... ik voel me het eerst sinds weken weer diep gelukkig en omgeven door een wolk van liefde.
8 uur deze zondagmorgen. Al tijdens het ontbijt merk ik dat Pieter zich heel wat beter voelt dan de laatste dagen. Hoewel hij het ontbijt nog grotendeels overslaat kunnen we in de loop van de voormiddag nog een paar zaken in orde maken in de woning. Terwijl ik de nieuwe stapelboxen vul met de lege diepvriesdoosje en ze in de berging een plaatsje geef, begint Pieter met het middageten. Tussendoor maakt hij nog een appelcake voor bij de koffie. Heidi komt met haar kroost eten. Het gaat goed. Een stukje rosbief van de koe van Louises 'pepe van de koetjes', prinsessenboontjes en gekookte aardappelen van eigen kweek. Aan tafel zie ik hoe mijn ventje geniet van een klein beetje van dat alles. Het blijft goed gaan. Geen pijn! Het middagdutje wordt overgeslagen, behalve door schoonzoon Tomas. Maar hij is dan ook een flink eind gaan lopen deze voormiddag.We gaan bij Saskia koffie drinken. Een piepklein stukje kokoschocoladetaart door Saskia gemaakt en een piepklein stukje appelcake spoelt mijn zoetje door met een kopje flink gesuikerde (calorieën!) koffie. Het gaat nog steeds goed. De pijn blijft weg. Ik geniet 'zorgeloos' van de kleinkinderen. We moeten niet noodgedwongen naar huis, maar kunnen samen met de anderen vertrekken. Bij het avondeten kan hij een tas champignonsoep naar binnen werken en daarnet nog een bordje spaghetti met eigen bereide tomatensaus. Pieter is nog steeds niet moe en de pijn blijft nog steeds weg.
En ik..., ik geniet met volle teugen van deze gewone zondag. Carpe diem!
Dat mooie liedjes niet lang duren daar hebben we vandaag geen boodschap aan.

dinsdag 24 februari 2015

Seneca en Dirk Draulans

Het is nog niet veel voorgekomen dat ik zoveel behoefte voelde om iets van me af te schrijven. Wat dat iets precies is, kan ik niet nauwkeurig omschrijven, maar een aantal omstandigheden ('toevalligheden' voor wie daarmee voldoende heeft) lopen op een vreemde manier samen. Het is begonnen vrijdag met een mailtje van onze pastoor, die de Schriftlezingen voor het weekend aanhaalde: het verhaal van Noach en zijn ark en dat van Jezus die de duivel weerstaat in de woestijn. Staande blijven in de vloedgolf ... een beeld dat me wel aanspreekt.
Toen ik zaterdag in de late uurtjes nog bezig was op de computer -het was eigenlijk net zondag geworden- liep plots een mailtje binnen van 'Een dagelijkse gedachte'. Die sturen naar ieder die dat wenst elke dag een soort kernzin. Dikwijls heel mooie bedenkingen. Deze was een citaat van de Romeinse wijsgeer-politicus Seneca (zo'n beetje de Etienne Vermeersch van de Romeinen): "Men kan het onvermijdelijke niet ontlopen, maar wel overwinnen." Dat wist ik dan ook weer. Het zette me aan het denken en het deed deugd. Niet ontlopen, dat is duidelijk, maar wel overwinnen. Ervoor zorgen dat je leven er niet door in een negatieve spiraal verzeild geraakt. Antwoorden vinden op uitdagingen.
Maandag dan was er een mail van Knack met daarin de link naar een opiniestuk van Dirk Draulans, getiteld 'Dubbele pech: is kanker toeval?'. Dat trekt natuurlijk mijn aandacht. Een citaat: '...De conclusies van de studie, die wereldwijd groot nieuws werden, waren ontnuchterend: veel kankers zijn niet de vermijden, hoe hard je ook je best doet om gezond te leven. Omgekeerd kon je er een positieve kant in zien: mensen hoeven zich niet schuldig te voelen omdat ze kanker krijgen, want ze konden er niets aan doen...' Verder in het artikel worden deze conclusies wat genuanceerd omdat een aantal frequent voorkomende kankers er werden uit gelaten, maar wat blijft is dat mijn ziekte eigenlijk onvermijdelijk is en dat ik ze dus volgens Seneca kan overwinnen. Iets wat mij van vele kanten wordt ingefluisterd... Maar hoe ???
Vandaag dan. Opnieuw een mail. Dit keer van ene Jolijn Van Manshoven. Dit is de bodytekst:

"Beste,
Ik ben de dochter van Jan en heb vernomen dat u een lotgenoot bent van papa. Ik moet u helaas melden dat papa zaterdag 21 februari overleden is. We kunnen gelukkig zeggen dat hij op een draaglijke manier is komen te gaan. Zijn hart heeft beslist dat hij genoeg geleden had.

mvg,
Jolijn"
Nieuws dat mij wel even uit mijn lood geslagen heeft. Dat is een eufemisme. Ik was er eigenlijk niet goed van. Even het geheugen opfrissen: Jan is de enige lotgenoot met NET3 of NEC die ik tot nu toe in levende lijve heb ontmoet. Zijn kanker is begonnen in de thymus, die van mij op de pancreas, maar dichter in de buurt dan iemand anders met NET3 ben ik nooit gekomen. (Zie ook blogberichten van 31 juli en van 14 november). Ik heb meteen een mail en een kaartje gestuurd om onze deelname in het verdriet te betuigen. Meer kan ik nu niet doen ... vrijdag wordt Jan begraven. Hij was een raszuivere optimist, Mieke en ik hebben veel deugd gehad van onze ontmoeting deze zomer.
Al deze losse feiten nopen mij er nog meer toe om te geloven in de toekomst en vertrouwen te hebben dat wat zal komen goed is. Vreemde gedachtenkronkel misschien, maar ik blijf erbij. En de kracht schuilt in de liefde. De liefde die van alle kanten op ons afkomt en die we moeten delen en blijven delen. Dat wou ik toch nog kwijt. Vandaag!


donderdag 19 februari 2015

Records breken.

Eindelijk kan ik me weer eventjes met wat anders bezighouden dan problemen en probleempjes achterna hollen. Niet dat er geen meer zijn, ze zijn eigen aan het bouwen, maar ik kan me even permitteren om me ervan te distantiëren. Ik was al begonnen met een blogbericht - hieronder kan je het lezen, het dateert van exact een week geleden. Sindsdien was het hier een heksenketel pur sang...

Ik heb gisteren twee persoonlijke records gebroken! Het ene hangt wel samen met het andere: toen ik thuiskwam van het ziekenhuis na een zoveelste ascitespunctie (ik houd de teller al niet meer bij, maar het is nu een wekelijkse activiteit geworden) en waarbij ik 6,6 liter ascitesvocht in de Kennedylaan heb achtergelaten (eerste record), ben ik op de weegschaal gaan staan. De cijfertjes op het display van de weegschaal waren onthutsend: 64,2 kg. Da's meteen het tweede record. Het ziet er dus naar uit dat ik langzaam aan het verdwijnen ben. Het betekent dat al meer dan een derde van mijn oorspronkelijke kilootjes in CO2 zijn omgezet - mijn bijdrage tot de klimaatopwarming dus. Alhoewel: de energie die ik nu verbruik in vergelijking met pakweg twee en en half jaar terug is wellicht meer dan gehalveerd. Toen telde ik soms de calorieën om een bepaalde bovengrens niet te overschrijden. Nu moet ik dat doen om de ondergrens te bewaken... Hoe het kan keren, niet?
Mijn energiebalans moet nog steeds negatief zijn, want ik heb het constant koud en ben heel dikwijls moe en futloos. Geen ideale omstandigheden om te verhuizen, als je 't mij vraagt.
Selfie-compilatie bij ascitespunctie
(mijn buik is nogal vervormd door het aaneenplakken van de foto's...)
En toch zal dat gebeuren. Dit weekend nog. De mensen van het aannemersbedrijf zijn hard aan het werken om onze nieuwe woning (lees: keuken) gebruiksklaar te maken. Met heel veel zorg en vakkennis, dat moet ik hen nageven. Maar meer nog dan dat is er de gedrevenheid om de dingen goed, mooi en duurzaam te maken.

Dat was vorige week dus. Gisteren was ik alweer op de dagafdeling 'interne' van het ziekenhuis, maar dit keer is er ''slechts' 3,8 liter vocht verdwenen uit mijn gekwelde buik. Positief resultaat van de chemopillen? Laat het ons hopen!
Het verkassen ligt intussen achter ons, het verhuizen is nog steeds bezig. Waarmee ik bedoel dat we nu echt wonen in ons nieuwe stulpje, maar dat er nog stapels gerief in ons oude huis staan te wachten op een andere plaats, hetzij in één van de nieuwe kasten, hetzij bij één der dochters, hetzij bij andere geïnteresseerden, hetzij bij de kringloopwinkel. Wie 'begoest' is op één of ander item van bij ons, kan steeds de vraag stellen, want er zijn nog vele zaken die voorlopig het etiket 'kringloopwinkel' of 'containerpark' dragen. Ook waardevolle zaken waar we echt geen blijf meer mee weten... Waag je kans! (Liefst via mail, SMS of Facebook)
Enkele beelden van onze 'kangoeroewoning'

dinsdag 27 januari 2015

Met pensioen!

Zo, de laatste pillen van de eerste ronde van mijn nieuwe chemotherapie zijn binnen. Twee weken geleden ben ik begonnen met de Xeloda-pillen (die worden normaal gezien ingezet tegen darmkanker) en een vijftal dagen terug kwamen daar nog Themodal-pillen bij (dat zijn er om hersentumoren te bestrijden). Vooral die laatste vijf dagen begonnen zwaar door te wegen. Mijn maag, die al tot niet veel meer in staat was, lijkt er nu helemaal de brui aan te geven. Vooral in liggende positie wordt ze heel opstandig en bezorgt mij op die manier nogal akelige nachten. Nachten die ik steevast in bed begin, maar waarin ik na een kort slaapje van dertig minuten al wakker word van pijn in de maagstreek. Ik heb de morfinepleisters al verdubbeld en neem nu ook nog 20 mg MS-Direct (ook iets uit de morfine-familie) bij het slapengaan. Meer durf ik niet goed, maar blijkbaar is het toch niet voldoende...
Mijn eerste middagmaal in zes dagen .. 't is een begin!
Eén en ander heeft natuurlijk gevolgen voor mijn dagelijks functioneren. Ik val gelijk waar in slaap: al eten aan tafel, in de zetel terwijl we TV kijken, op het toilet, aan de computer enz... Reden genoeg om niet meer alleen met de auto te rijden. Mieke offert zich dan op om overal mee te gaan, Zo ook vorige donderdag naar Brugge, waar ik moest verschijnen bij Medex, de medische controle van de overheidsdiensten. (De beschrijving van deze ervaring pluk ik uit een mail aan collega Luc, die wou weten hoe het me vergaan is omdat hij daar wellicht binnen een jaar ook moet passeren.)
Krachtig staaltje van ouderwetse staatsambtenarij, nochtans in een splinternieuwe omgeving: het reusachtige nieuwe gebouw aan de achterzijde van het station in Brugge. Je komt er binnen in een gigantisch grote hal waar een dame achter een loket zit te kletsen met enkele mensen die de publiekskant van het loket inpalmen. Bekenden van haar blijkbaar, want het gaat er vrolijk aan toe, en het blijft maar duren. Wij vallen blijkbaar niet op. Na vijf minuten wachten, wringen we ons een beetje naar voor en duwt de dame ons een toegangspasje in de handen, zonder ons ook maar één woord te gunnen. We vragen dan zelf maar waar we moeten zijn voor de medische controledienst. Ze maakt en vage aanwijsbeweging met haar hand en zegt: “Einde gang nog eens aanmelden”. Meer contact is ons niet gegund.
Bon, wij naar de aangewezen deur, daar naar binnen en we komen in een iets minder grote hal (niet gigantisch maar ‘slechts’ megagroot) . Aan het andere uiteinde van de ruimte bemerken we zowaar een ander loket. Wij ernaartoe. Als ik mezelf bekend maak weet de mevrouw direct waarover het gaat, Het lijkt wel alsof ik de enige 'klant' ben van vandaag op wie ze nu al de ganse dag zit te wachten en dan naar huis mag. Ze krijgt mijn uitnodigingsbrief en slaat er zelfverzekerd en overtuigd van het grote belang van deze handeling, een mooie stempel op. We mogen plaatsnemen op enkele stoelen die plompverloren tegen een lange en hoge muur staan. Na enkele seconden gaat een deur open en roept iemand "meneer Hanssens!", op een toon alsof hij het geluid van een overvolle wachtzaal moet overstemmen. Ik ben de enige man in de ganse ruimte (naast Mieke is er ook nog een andere dame).
De afroeper neemt me mee door de deur naar een soort kabinet waar ook nog een andere meneer als een schotelvod over de rugleuning van zijn stoel gedrapeerd hangt. Hij stelt zich niet voor en wij hoeven ons niet voor te stellen. De eerste vent blijkt dokter Vonck himself te zijn. Hij steekt zijn hand uit, niet om die van mij te schudden, maar omdat hij een bundel papier van mij verwacht, enfin dat verneem ik nadat ik bij wijze van vergissing ook eerst mijn hand had uitgestoken. De bundel papieren bevat een medisch verslag en een vragenformulier dat ik vooraf heb ingevuld. Hij leest de papieren diagonaal door, stelt nog enkele onbenullige vragen, de meeste waarvan het antwoord eigenlijk in de betreffende papieren te vinden is, en zegt “Sorry, maar ik zal niets anders kunnen doen dan je met ‘vervroegd pensioen om medische redenen’ laten gaan. Tja iets anders had ik eigenlijk niet verwacht. De schotelvod-man krijgt ook nog even de papieren in handen. Hij knikt en daarmee is de zaak beklonken.
Ik ben bij benadering drie minuten binnen geweest. Heb daarvoor 100 kilometer in de auto gezeten, een ganse namiddag tijd gespendeerd en behoorlijk wat adrenaline geproduceerd om een parkeerplaats te vinden dichtbij. Die kostte me nog eens twee euro voor een kwartiertje parkeren.
Soit, daarna zijn we gaan ontstressen bij Heidi en haar kornuiten en hebben op die manier van de nood een deugd gemaakt. Concreet betekent dit dat ik ergens eind mei bericht zou krijgen over mijn definitieve pensionering... Vreemd idee! Op mijn vierenvijftigste...

Ik geef toe: ik heb niet aan de verleiding kunnen weerstaan om het beeld wat extra kleur te geven, maar de hoofdtoon klopt zeker. Er zijn nog ambtenaren à la 'De Collega's'. De N-VA heeft nog werk te doen!

vrijdag 16 januari 2015

Ascites: awoe!

Is dit het dan? Zit mijn leven er op? Moet ik mij beginnen klaar te maken voor de grote oversteek? ...
Het zijn gedachten die de laatste weken meer en meer door mijn hoofd spoken. Dit komt doordat uit alle hoeken problemen en probleempjes de kop opsteken. Allemaal hebben ze te maken met mijn ziekte. De periodes van een goed gevoel en die met pijn, misselijkheid of ongemak wisselen in een steeds sneller wordend tempo. Meestal zijn de voormiddagen okee, de namiddagen tussen de twee en de avonden zit ik in de puree.
En toch, en toch blijf ik mezelf gedragen voelen, door alle miserie heen en meer dan ooit. Alleen al een blik op de inhoud van onze brievenbus van de voorbije weken is een afdoende bewijs. We hebben ze niet geteld, maar het moeten er wel tachtig zijn: kerstkaartjes, nieuwjaarskaartjes of gewoon ... kaartjes met wensen, met mooie gedachten, met schouderklopjes. De buffetkast was te klein om ze allemaal te plaatsen!
Ik wil niet in detail treden en zeker niet klagen of je vervelen met een opsomming van alle kwalen, pijntjes en tormenten die op mijn weg liggen, maar veel heeft te maken met het vocht dat zich alsmaar sneller ophoopt in mijn buik. Dat geeft spanning, ongemak en op het einde pijn. Ik meld me nu wekelijks aan in het ziekenhuis voor een 'ascitespunctie'. Ascites is de naam van het vocht dat zich in de buikholte bevindt. Mijn ascitesproductie lijkt op hol geslagen. Vorige punctie leverde niet minder dan zeven liter ascites op, en dat pas een week na de punctie daarvoor! Ondertussen kan je een badkuip vullen met alles wat er is afgetapt!
Intussen zitten we in de finaleronde van onze nieuwe woning. Volgende week wordt alles geschilderd, de week erna volgen dan een aantal restantwerkjes inzake afwerking en zonder tegenslagen kunnen we in februari ons boeltje beginnen verhuizen. Misschien heeft de drukte van deze eindsprint en de daarmee samenhangende onrust ook wel een nefaste invloed op mijn welbevinden. Misschien wordt alles wel weer beter eens we kunnen intrekken in onze nieuwe stek en daalt er wat rust over me neer. In elk geval zal de nieuwe chemokuur die ik sedert vorige week gestart ben eveneens zijn effect hebben. Volgens dokter Vergauwe zou de ascitesproductie heel wat trager moeten gaan.
Dit keer is het geen Etoposide en Cisplatine, maar zijn het twee soorten pillen (Themodal en Xeloda) die bobbel een uppercut moeten geven. Ik moet er niet voor naar het ziekenhuis, mijn haar zal er niet door uitvallen, enz... Maar geheel vrijblijvend is het niet. Tot nu toe ondervind ik geen van de bijwerkingen die in de bijsluiter vermeld staan, maar ik ben pas aan de vierde dag toe. Hout vasthouden! Het is eigenlijk een soort experimentele therapie, want met de 'klassieke' behandelingen voor mijn ziekte (voor zo ver die er al zijn) is men ten einde. Vandaar wellicht ook de weinig vrolijke aanhef van dit blogbericht.
Maar toch blijf ik erbij: het leven dat ik (tot op heden) gehad heb was er één om van te snoepen. Ik kan niet anders dan dankbaar zijn. Dankbaar voor de ouders die ik had, voor het gezin en de omgeving waarin ik mocht opgroeien. Dankbaar voor de ware liefde die ik op (veel te?) jonge leeftijd heb mogen ontmoeten - en die dat gebleven is tot op de dag van vandaag. Dankbaar voor de Rwanda-jaren, voor de drie dochters, voor het nest dat Mieke en ik hebben kunnen maken voor ons gezin. Dankbaar voor het geloof dat ik mocht beleven en voor de hoop, de liefde en het vertrouwen dat daarmee samengaat. Dankbaar voor de vrienden die ik heb, voor de jobs die ik met hart en ziel kon uitoefenen, voor de kleinkinderen die deze laatste jaren opfleuren en last but not least voor de niet aflatende steun van jullie allemaal in deze moeilijke tijden.
Morgen komen Jolien en Steven dozen helpen versleuren (zelf ben ik daar niet zo goed meer in). Ik heb vandaag konijn op opa's wijze gemaakt om morgen samen met hen naar binnen te spelen. Voor wat hoort wat hé? Arrivederci!
Het konijn staat te wachten voor verorbering...

zaterdag 3 januari 2015

Een nieuw jaar

De kern van deze boodschap is mijn (onze) wens aan elk van de volgers van deze blog dat 2015 een jaar wordt waarin vreugde, geluk, vriendschap en liefde de hoofdtoon vormen. En dat je deze onontbeerlijke zaken kan ervaren in de dagdagelijkse omgang met de mensen om je heen, met af en toe een uitschieter zoals een mooie film of mooi boek, een fantastisch landschap of een onvergetelijke reis.
De meest onvergetelijke reis van Mieke en mezelf is intussen reeds bijna anderhalf jaar geschiedenis, alhoewel deze blog zou kunnen laten uitschijnen dat ze nog steeds aan de gang is. En dat is ze eigenlijk ook wel een beetje, want het verhaal van mijn ziekte zit er zodanig mee verweven, dat je de twee samen kan bekijken. Alleen is er een torenhoog verschil in beleving tussen het deel van drie maanden stappen en de overige maanden met wisselende mogelijkheden, afhankelijk van de gezondheid. Momenteel is daar niet al te veel goeds van te zeggen. Je kon lezen in vorig bericht dat ik op tweede kerst een buikpunctie moest krijgen om weer eens het vocht uit mijn buik te verwijderen. Men kon toen 4,5 liter vocht wegnemen, wat uiteraard wel voor wat verlichting zorgde, zowel letterlijk als figuurlijk. Maar dat gevoel was van korte duur. Slechts luttele dagen later zijn de spanning en de opgezette buik daar al terug. Ik ga er in eerste instantie van uit dat het dit keer niet kan zijn vanwege vocht, maar mogelijks van de vele eetrestanten enerzijds en anderzijds de zwelling van de organen zelf door de groei van de tumor en zijn uitzaaiingen. Ik verbijt de pijn en het ongemak tot 30 december, de dag waarop in ik de voormiddag een bezoek bij dokter Vergauwe op de agenda staan heb en in de namiddag het jaarlijkse familie-nieuwjaarsfeest met ouders, broers en aanverwanten.
De dokter ziet al direct op de echo-toestel dat er weer behoorlijk wat water in mijn buik ligt te zwabberen en ik mag op oudejaarsdag nog komen voor een volgende punctie. Bijna zes liter stroomt rijkelijk van de buik in de zak die eraan gekoppeld is. Dit keer voel ik me ook echt opgelucht, hoewel het prikwondje de volgende dagen voor ongemak blijft zorgen. Als ik gisterenmorgen even voor de spiegel sta met blote buik, verschiet ik me een bult. Want ik merk een enorme ... bult ter hoogte van het prikgaatje van de punctie. Lichtjes panikerend vraag ik aan Mieke om te bellen naar het ziekenhuis en de zaak uit te leggen. Omdat dokter Vergauwe nog steeds met verlof is, komt dokter Van Moerkerke zich over mijn buikprobleem buigen. Geruststellende woorden: het buikvocht moet ergens een weg gevonden hebben tussen het (voornamelijk spier)weefsel van mijn buikwand en zorgt voor het groteske schouwspel. In de vooravond echter blijkt de bult zich nog serieus te hebben uitgebreid naar alle lichaamsdelen te zuiden van mijn navel en ten noorden van mijn dijen. De mannetjesputters van de William Lawson's commercial -je weet wel: 'No rules, great Scotch'- lijken plots bleke watjes.
Kortom, reden genoeg om mezelf in de auto te hijsen en me naar het spoed te laten brengen. Hectische toestanden aldaar ... het is half acht als we er aankomen, twee uur later als ik het eerste contact heb met een arts en twee uur 's nachts als ik met een ambulance word overgebracht naar de Kennedylaan. Mieke is al die tijd bij me gebleven... veel plezier zal ze er niet aan gehad hebben, maar voor mij is het een heel sterk signaal! Dankjewel, mijn keppe!
Nu zit ik te wachten op dokter Van Moerkerke, die hier straks langs komt. Ik ga ervan uit dat ik naar huis mag als hij me gezien heeft en dat het een kwestie van geduld zal zijn tot het vocht uit zichzelf verdwijnt. En ik dus weer een iets meer symmetrisch uitzicht verkrijg.
Hier onder nog onze nieuwjaarswens in een wat beeldrijker taal...
Ik wil eindigen met een zinnetje uit een lied van het Kerstconcert dat het Aalbeeks koor samen met nog enkele ander koren gebracht heeft in Beveren-Leie en in Wielsbeke. Op één of andere manier heeft het me geraakt: "Never we'll know the fullness of grace..." (we zullen nooit de volle omvang van genade kennen). Misschien denk je nu wel: 'Is dit nu zo speciaal?'. Wel: ja. Want als je gelooft dat God goedheid is, dat alles goed komt, dan stort je je als het ware in een blind avontuur waarvan je misschien wel het begin kent, maar nooit het einde. En ondanks onze grote  tekortkomingen en kleine kantjes komt alles goed, zo groot en nog veel groter is de genade van God!
Misschien een krakkemikkige poging om het uit te leggen, maar feit is dat het zinnetje me op dat moment heel erg diep trof!
Een gelukkig nieuwjaar!