Over deze blog

Een blog krijgt telkens het recentste bericht bovenaan. Als je dus van het begin af aan wil lezen moet je met het onderste bericht op pagina 1 beginnen. Er staan in deze blog telkens tien berichten per pagina.

woensdag 8 oktober 2014

Een nieuw bericht

Wanneer er een week voorbijgaat zonder nieuw blogbericht, dan begint het een beetje te knagen. Je kan het niet echt een schuldgevoel noemen, maar toch vind ik dat ik alle mensen die mijn wel en wee via internet volgen, een stand van zaken verschuldigd ben.
Toen ik na twee dagen slapen aanwezig kon zijn op het Hanssens-familiefeest, was het zo een beetje duidelijk dat de eerst chemobeurt goed verteerd was en geen verdere narigheden met zich mee zou brengen. Ik kon er een week volop tegenaan: les geven zoals het hoort, wat in de tuin werken, soep maken en één en ander van de tuin naar de diepvries versassen. Ook de bouwwerf schiet goed op (iedereen is enthousiast over de buitenbekleding, wijzelf niet in het minst).
Jammer dat de dagen vrij kort zijn. Om half zes immers komt de thuisverpleegster om me aan mijn nachtelijke hoeveelheid intraveneuze voeding te koppelen, een werkje dat niet altijd verloopt zoals het zou moeten, maar dat is veel meer aan mezelf dan aan hen te wijten. Of beter nog: veel meer aan de weinig ideale positie van mijn poortcatheder. Vanaf dat moment is mijn bewegingsvrijheid beperkt tot de verschillende lokalen van ons huis. Thuisblijven dus. Geen zangkoor, geen JoPa, geen redactie Aaltje, geen culturele avondjes, geen familiebezoekjes, geen wandelingetjes of om het even wat meer. En dat tot de volgende ochtend omstreeks acht uur kwart. Als het ziekenhuis te vergelijken is met de gevangenis, dan is deze intraveneuze voeding huisarrest. Maar los daarvan heb ik niets om over te klagen. Alles loopt zo goed als het kan.
Tot eergisteren. Dat is maandag 5 oktober, pedagogische studiedag op het Don Boscocollege. Voor het eerst zijn Mieke en ik daar samen aanwezig. Het is een pedagogische studiedag met groepsbevorderende activiteiten, 'teambuilding' dus, in goed Nederlands. Ik doe mee tot ik rond een uur of tien een innerlijk signaal gewaar word dat ik het beter wat kalmer doe als ik niet wil dat de energiebarometer te ver in het rood gaat. Om kwart voor elf is de batterij leeg en besluit ik naar huis te gaan, met de vage belofte om in de namiddag misschien nog terug te keren. Maar de namiddag breng ik al slapend door en van dat terugkeren komt enkel de rit heen en terug naar school om Mieke op te halen.
Tegen de avond krijg ik koorts. Toch kan ik vrij goed slapen, maar 's morgens is de koorts niet geweken. Op aandringen van Mieke, op aanraden van de thuisverpleegster en op aanvoelen van mijn gezond verstand, belt Mieke naar dokter Vergauwe, die mij direct naar het ziekenhuis ontbiedt. Uit de eerste bloedonderzoeken blijkt dat de witte bloedcellen zowat verdwenen zijn uit mijn bloed, wat natuurlijk de verklaring is: ik heb een banale ontsteking opgelopen, maar had er geen verweer tegen en werd dus ziek. Wat voor bacterie de onheilsdrager is, moet verder uit de culturen blijken. Ik krijg voorlopig een veel te sterke dosis algemene antibiotica. Van zodra men meer weet over de ware aard van de vijand, zal men ook veel gerichter en minder zware antibiotica kunnen geven. Een spuitje met Lasta moet het aantal witte bloedcellen weer op peil brengen, maar ik moet mijn onderwijsopdracht stilleggen tot na Nieuwjaar. Jammer, maar het is niet anders, vooral nu de winter in aantocht is.
Thuisverpleegster Griet komt de intraveneuze voeding (op de voorgrond te zien) aankoppelen. Door het raam is de zijgevel van de nieuwbouw in opbouw te zien.

2 opmerkingen:

Unknown zei

Hey Pieter,

En ja...voor ons heel dankbaar dat we jouw wandel op die manier kunnen volgen, dus bedankt om het neerpennen !
Toch wel een heel apart gevoel om samen met Mieke de pedagogische dag op school te mogen meemaken !En dan toch weer dat signaal waar je naar geen vat op hebt..
Maar hoe jij omgaat met die verdomde onmacht, daar bewonder ik jou-julie zo voor !
Heel blij te lezen dat van het nieuwe aanzicht van de nieubouw !
Veel courgage en bedankt voor het meedelen van je pijn maar ook van de dingen die je 'raken', dat maakt een mens zo mild en voor velen een boodschap ..

Groetjes
katrien

Anoniem zei

Je bent de dapperste man die we kennen en bewonderen nonkel Pieter!

Bewonderenswaardige knuffel

Miek en Snir