Over deze blog

Een blog krijgt telkens het recentste bericht bovenaan. Als je dus van het begin af aan wil lezen moet je met het onderste bericht op pagina 1 beginnen. Er staan in deze blog telkens tien berichten per pagina.

maandag 27 oktober 2014

Bergen en dalen

Het is merkwaardig hoe één enkele week waarin het relatief goed gaat voldoende kan zijn om de toekomst weer open te gooien. Sedert ik het ziekenhuis vorige week vrijdag verlaten heb -met dank aan schoonpapa Arseen om mij te komen ophalen!- kan ik er weer tegen. Ik begin zelfs weer te eten, zij het met mondjesmaat of nog minder. Je hebt er geen idee van hoe heerlijk het kan zijn om opnieuw smaak te vinden in eten, om het eten te kunnen doorslikken en nadien een voldaan gevoel te krijgen. Dingen waar geen mens bij stilstaat, tot het niet meer 'normaal' is. Misschien te vergelijken met iemand die blind of slechtziend is en na een operatie weer licht, kleuren en vormen kan zien. Of een dove die weer kan horen. Evidente dingen allemaal, tot je ze verliest...
...
De zinnen hierboven zijn intussen al meer dan een week oud. De inspiratie en de drive om verder te schrijven was er niet met als gevolg dat de publicatie er ook niet kwam. Intussen schrijven we 27 oktober. Patrick en An zijn vandaag dertig jaar getrouwd en morgen heeft onze Heidi exact dertig levensjaren achter zich. Dikke proficiat aan alle drie!
Wat mezelf betreft: de golf van opgetogenheid die de eerste alinea van dit bericht kenmerkt is danig onder druk komen te staan in de voorbije twee weken. Eerst was er die banale, vulgaire, doordeweekse besmetting gelijk er dertien in een dozijn kunnen. De chemische oorlogvoering tegen het kankergezwel heeft er echter voor gezorgd dat de bacteriebeestjes zich zo feestelijk hebben kunnen vermenigvuldigen dat ik een extra weekje Kennedylaan cadeau kreeg.
Daardoor werd de volgende chemokuur een weekje opgeschoven -weer eerst een beetje aansterken heet dat- en mocht ik vorige week pas aanschuiven voor een portie Cysplatine en drie dosissen Etoposide. Soit, op het eerste gezicht leek mijn body daar perfect mee te kunnen omgaan, want ik voelde nagenoeg niks onaangenaams. Mijn haren waren toen toch al verdwenen als gevolg van de eerste sessie chemo.
Woensdag verlaat ik het ziekenhuis met een klare kijk en met plannen om er in de komende weken een lap op te geven. Op de elektrische installatie van ons nieuwe nest, bedoel ik daarmee. Maar o wee, wat is dat toch met die buik van mij? In geen tijd ben ik vijf kilo 'bijgekomen' maar ik eet nauwelijks. Ik haal mijn energie sedert een vijftal weken uit de 'TPN' (staat voor 'Totale Parenterale Nutritie' - wie er meer wil over weten moet hier maar eens kijken), eten lukt maar in heel kleine hoeveelheden. Die vijf kilo extra bestaan eigenlijk uit vocht dat zich tussen de organen in mijn buikholte opstapelt.
Zaterdagmiddag voelt mijn buik aan als een ballon die op springen staat. Ik loop al enkele dagen rond met zo'n brede elastische lendengordel om wat tegendruk te geven. Om te vermijden dat we 's weer nachts naar het spoed moeten gaan, doen we dat onmiddellijk. Echt pijn doet het niet, het is vooral ongemakkelijk en hindert bij het slapen. Na een drietal uur komt dokter D'heygere met een mobiele echoscoop in mijn binnenste kijken: mijn ingewanden lijken te zwemmen. Onder de nieuwsgierige blik van de spoedarts, een stagiair en twee verpleegsters maakt hij een paar tekeningetje op mijn buik en steekt dan een sonde door mijn buikwand. Na een twintigtal minuten ben ik een tweetal liter kwijt en kan ik met een iets comfortabeler gevoel naar huis.
De rest van de dag en ook de zondag ben ik zo futloos als een zak verdorven natte bloem. Tot er in de avond bezoek komt. Karel en Katrien met Wannes en even later Jan en Nina. Karel en Katrien brengen een boek mee dat ze hebben laten vullen met teksten van de familieleden Debergh. Een gezellig uurtje dat mij evenwel het laatste beetje energie dat nog over was kost. Maar ten bate van welke immense vreugde wanneer ik de teksten begin te lezen. Ik voel me wegzinken in een oase van warmte en dankbaarheid... Tranen wellen op ...Dankjewel Stefaan ... dankjewel Renaat ... dankjewel allemaal. Ik ben flabbergasted. Stuurde volgend SMS-je naar Karel. "Ik denk dat ik daarjuist het mooiste cadeau ooit in mijn leven gekregen heb...". Eventjes mijn kinderen en kleinkinderen niet als cadeau beschouwend hé.
Het gebedje van Teresa van Avila dat Nonkel Edgard meegeeft in het boek is een pareltje dat me rechtstreeks aanspreekt en dat heel mooi verwoordt wat ik sterk aanvoel. Een fragment:
Om U te zoeken
heb ik geen vleugels nodig.

Ik heb me enkel stil te houden,
in mezelf te kijken,
me niet te verwijderen van zo een hoge Gast.

Als bij mijn broeder, mijn beste vriend,
mag ik verblijven bij U.

U zeggen wat me kwelt,
U vragen mij te helpen ...

Ik weet dat U mijn God en Vader bent,
en ik ... hoe onwaardig ook ...
ik ben uw kind!

2 opmerkingen:

Anoniem zei

Pieter,
Sterke man - je blijft in alle eenvoud toch sterk en diep begeesteren ... waar haal je toch die kracht vandaan ... zeker uit de nabijheid van je geliefden, zeker uit de bemoediging van zoveel bekenden en onbekenden, zeker uit je verbondenheid met God !
Wat ben je een sterke man !
Dank dat jij ons zoveel geeft en "dé Weg (el camino)" wijst !
Dank dat jij op mijn weg zijt gekomen !
Dees

Rose zei

Dag Pieter, houd vol! Heel veel sterkte en kracht gewenst. Warme groet Rose.