Kennedy versus Don Bosco

Tja, het kan verkeren ... deze zinsnede heb ik nogal eens gebruikt. Maar dit keer verkeerde het helemaal verkeerd. Op 1 september werd het Kennedylaan in plaats van Don Boscolaan... meer dan een klets in het aangezicht, ik had er immers zo naar uitgekeken om 's morgens de eerstejaarsleerlingen te kunnen begroeten op de speelplaats en hen mee wegwijs te maken op onze school. Maar eigenlijk kon ik het al geweten hebben dat dit niet het scenario zou zijn dat zich op maandagmorgen 1 september zou afspelen.
De dagen tussen vorig en huidig bericht worden gekenmerkt door één belangrijk gegeven: mijn spijsverteringsstelsel ligt plat. De grote hoeveelheden morfine van de afgelopen weken hebben hun uitwerking niet gemist. Ik heb het gevoel dat mijn buik helemaal volgepropt zit, zodat er niks meer bij kan.
Het laatste weekend van de vakantie hebben we nog ons jaarlijkse JoPa-weekend. (JoPa staat voor JongerenParochie, maar niemand durft dat nog als dusdanig uit te spreken, want de laatste twintig jaar is er hoegenaamd geen verandering in de groep, met als gevolg dat de gemiddelde leeftijd van de groep ergens rond de vijfenvijftig moet draaien). JoPa-weekend dus. Veel zal men aan mij niet gehad hebben: ik was grotendeels afwezig bij de maaltijden, zat de helft van de tijd in het (warme) bad en was al helemaal niet in de mood om mee te draaien met het gekscheren en plezier maken. Ik was wel onder de indruk van de zorg en kommer die me ten deel vielen. Bedankt Jopaatjes en in het bijzonder Marc, die op zaterdagmorgen de ganse tijd met een stoel liep rond te zeulen, zodat ik te allen tijde zou kunnen zitten!
Zondagmiddag terug thuis en tot het besef komende dat er iets MOEST bewegen hier binnenin, heb ik mezelf getrakteerd op een suppo met de naam Dulcolax. Amai mijne frak. Mijn darmen waren op slag klaarwakker en superactief. Maar de krampen die ze genereerden deden me dubbel plooien van de pijn. Zelfs een warm bad kon niet baten. Drie uren alarmfase rood en toen begon het wat te minderen. Maar... er was weer activiteit! Ik blijf rekenen op een hernieuwde start maandagmorgen. De nacht verloopt niet rimpelloos, maar ik vind toch menig uur slaap. De pijn komt echter terug en ik begin te twijfelen aan de haalbaarheid. Eigenlijk komt mijn echte wederoptreden pas op 2 september, aangezien de eerstes de eerste dag nog geen les hebben. Mieke belt in mijn naam naar dokter Vergauwe om raad te vragen en die zegt dat we beter eens langs gaan, hij zal eens in de maag kijken. Kennedylaan dus in plaats van Don Boscolaan. Dan zij het maar zo. Het maagonderzoek levert niks speciaals op. Ik krijg intraveneuze voeding, slaap voor de rest van de dag en probeer 's avonds iets binnen te krijgen. Veel is dat niet, maar 't is een begin. Deze morgen krijg ik met de nodige moeite een boterham met perenstroop (awoe Poetin!) en een portie cornflakes met melk en suiker naar binnen, wat me nogal wat pijn in de maagstreek oplevert. Maar goed, het blijft binnen en voor wat hoort wat hé.
...
Wat hierboven staat is een drietal uur geleden gepost. Intussen is er meer nieuws. De dokter is juist langs geweest en ziet er geen probleem in om morgen (jawel, morgen!) als leerkracht op school te verschijnen en er mijn programma af te werken. De pijn die ik de laatste dagen had, is hoogstwaarschijnlijk een gevolg van de slechte werking van mijn maagdarmstelsel, op zich een gevolg van de grote morfinedosis. Het gebrek aan eetlust is een nevenwerking van chemopillen. Om de nodige voedingstoffen binnen te krijgen, heeft men voorzien in sondevoeding, telkens tijdens de nacht. Dit zal zo blijven voor de komende paar weken, waarna mijn eetlust weer wat moet verbeteren.
Don Bosco is sterker dan Kennedy!
Intussen breekt hier de zon door de wolken.

Alles en iedereen klaar voor het nieuwe schooljaar ... op één enkele uitzondering na, maar ook dat komt uiteindelijk goed.