In panne

"Je bent weer in panne gevallen...". Zo resumeerde de dokter van wacht mijn situatie gisterenmiddag. Hij vormt een duo met dokter Vergauwe en volgt mijn dossier dus ook vanaf de zijlijn. Inderdaad: in panne. De rugpijn was sinds de verstopping nooit helemaal weg geweest, werd eergisteren wat prominenter en was gisteren niet meer te harden. Mieke brengt me naar de spoed rond een uur of tien. Ik schijn lijkbleek te zijn geweest en krijg meteen pijnstillers. Die brengen na een uur wat verlichting. Een CT-scan wijst uit dat het probleem weer met de gal te maken heeft en ik wordt veroordeeld tot minstens een weekend ziekenhuis. Maandag wordt gekeken wat er kan gebeuren. Maar de pijn is verdwenen. Ik geniet zowaar van mijn zaterdagnamiddag zonder pijn. De Rode Duivels kunnen dat heerlijke gevoel zelfs niet verstoren met hun nederlaag in Brasilia. Ook de nacht is zalig pijnvrij en hier zit ik nu. Ik heb het huwelijk van collega Marleen gemist, ik rateer het ontbijt op 'Kom uit je Kot' in Aalbeke. Ook een familiebezoekje in Wevelgem zit er niet meer in... Een mens zou er al gauw zijn courage bij verliezen. Maar ik heb mogen ervaren hoe goed Mieke voor me zorgt, hoezeer die zorg ontspruit aan een onvoorwaardelijke liefde. Dat maakt alles weer goed, geeft me de guts om door te gaan, om te blijven vertrouwen...
...overdracht van klavier...
En ik heb mogen ervaren hoe taai mijn ventje is. Tijdens het ritje naar het ziekenhuis hoor ik op de autoradio de priester zeggen: "Alhoewel Jezus weet wat hem te wachten staat is hij toch gelukkig" En hij gaat verder: "Mensen die het moeilijk hebben worden ook elke dag voor die keuze geplaatst." Ik voelde mij rechtstreeks aangesproken. Dankzij ons geloof lukt het ons steeds weer te kiezen om 'gelukkig te zijn'. Het helpt ons door te zetten. Op die manier blijft het leven mooi!