Over deze blog

Een blog krijgt telkens het recentste bericht bovenaan. Als je dus van het begin af aan wil lezen moet je met het onderste bericht op pagina 1 beginnen. Er staan in deze blog telkens tien berichten per pagina.

maandag 23 juni 2014

Het werd zomer

Een nieuwe dag, een nieuw begin...
Dit is het gevoel waarmee ik deze morgen wakker wordt. De wekkerradio toont 07.39 en ik verschiet me bijna een bult. Dat betekent dat ik niet minder dan vijf en een half uur aan één stuk geslapen heb. Dit is in jaren zo niet meer geweest. Het moet te maken hebben met de nogal verregaande toestand van uitputting, die ik gisterenavond bereikt heb. Om kort te zijn: ongeveer vorige week zaterdag (14 juni) moeten mijn darmen er de brui aan gegeven hebben. Daarmee bedoel ik: zijn ze begonnen met een stipheidsactie, zijn ze in panne gevallen of zijn ze grotendeels in slaap gevallen. Dat kan ik merken aan mijn toiletbezoek op donderdag (19 juni): ik herken de spinazie van bewuste zaterdag vooraleer ik kan doorspoelen. Dit is meteen ook de enige en laatste toiletgang mét stoelgang.
Om niet al te zeer te vervallen in onwelriekende details: de peristaltiek van mijn colon (het 'schuif' in de 'dikke') is stilgevallen, waardoor de restanten van een vijftiental maaltijden geen uitweg meer krijgen. Het kan niet anders dan dat zich dit doet voelen. Vanaf vrijdag wordt dit gevoel pijn. Geen buikpijn maar rugpijn, waardoor ik niet direct het verband leg tussen de pijn en de darmperikelen. Ik vind soelaas in een warm bad, maar eenmaal uit het bad komt de pijn terug. Ik kom op het idee dat rugpijn ook te maken kan hebben met een overvolle buik, een zwangere vrouw heeft toch ook heel vaak rugklachten. Ik probeer dus de geboorte van een nieuw stuk stoelgang te bevorderen door wat laxerende middeltjes te nemen. Echter zonder resultaat. De nacht van vrijdag op zaterdag neem ik drie warme baden. Tweemaal val ik in slaap in het bad, éénmaal zelfs terwijl de warmwaterkraan nog open staat en ik wakker wordt van de warmte... maar de pijn is even onder controle. Ik neem wat meer pijnstillers dan toegestaan is, maar het helpt niet. Zaterdagmorgen loopt Mieke tot bij de apotheek: vaseline-zetpillen zullen het probleem wellicht wel oplossen. Maar ook dit valt tegen. Zaterdagmiddag hou ik het niet meer uit. Hoezeer ik het ook ontzie om nog maar eens naar het ziekenhuis te gaan, het lijkt de enig mogelijke uitweg. Mieke raapt in een haastje wat spullen bijeen en brengt mij naar 'de spoed'. Een kwartier later krijg ik een infuus met Buscopan en nog eens vijf minuten later daalt het pijnniveau van acht naar drie. Ik kan weer een beetje normaal denken. Op een RX van mijn buik kan de dokter zien dat mijn darmen inderdaad hoogzwanger zijn en dat er dringend iets moet gebeuren. Ik moet daarvoor verhuizen van de Loofstraat naar de Kennedylaan.
Allee, vooruit, is mijn idee, want ik wil liever niet moeten blijven in het ziekenhuis. Verpleegster Cecile springt voor me in de bres en begint omzeggens onmiddellijk met een behandeling ... een lavement. Ze hebben al met slangen, sondes en andere toestellen in alle openingen van mijn lijf zitten koteren (met uitzondering van mijn oren), ze hebben er zelfs een extra ingang bijgemaakt met de poortkatheder, maar dit is toch wel één van de vreselijkste behandelingen die ik al kreeg: darmen opblazen en drie liter water naar binnen kieperen. Daarna even ophouden, terwijl krampen en contracties allerhande door het ganse onderlijf gieren . Uiteindelijk de boel loslaten op het toilet. Bwèèèk. Toch is het resultaat niet bevredigend. Ik krijg nog een drankje aangeboden van het huis, zijnde één liter Moviprep-oplossing met een smaak van -volgens de bijsluiter- sinaasappelen. Sinaasappelen die een maand hebben liggen afrijpen in een beerput, denk ik.
Twee uur later nóg een lavement, zo mogelijk nóg pijnlijker. Ik moet Miekes hand zowat verbrijzeld hebben om aan de krampen te weerstaan. Maar het heeft effect. Ik bespaar je de beschrijving, maar het is een spetterend feest van verlichting. Om half tien keren we terug naar huis. De langste dag van het jaar... de pijn wordt draaglijk en ik slaag erin om in brokjes en beetjes een vijftal uur te slapen.
De dag erop is het zondag en 'fotoshoot'. Een vader- en moederdagcadeau van onze drie (b)engelen. Ik ben geen duizend man sterk, verre van, maar kan me voldoende kranig houden om zelfs te glimlachen op de foto's. De rest van de dag liggen de lege restanten van mijn corpus echter in de zetel te recupereren van deze inspanning. Om half negen versas ik van bad naar bed - de rugpijn heeft zich uitgespreid over mijn ganse rug, maar is zeker niet meer van het niveau van vrijdag of zaterdag. Omstreeks middernacht een volgende badsessie, gevolgd door een slaapje in de sofa en om twee uur terug in bed. Wanneer ik wakker wordt toont de wekkerradio 07.39 en ik verschiet me bijna een bult. Dat betekent dat ik niet minder dan vijf en een half uur aan één stuk geslapen heb. Dit is in jaren zo niet meer geweest....
Stel je voor: normaal gezien waren wij dit weekend in Cambodja. Wiens hand zit hier tussen dat we toch in België gebleven zijn? Het seculiere antwoord is: een op te richten bierbrouwerij in Cambodja (zie vorig blogbericht)! En nu komt mijn wederhelft aangelopen met deze portie vroegzomerfruit... Tand maar water!
Om te watertanden, deze portie vroegzomerfruit.

vrijdag 13 juni 2014

Vis, voetbal en verre voyages.

Het is niet helemaal koosjer van me om een week te wachten alvorens een vervolg te schrijven op voorgaand berichtje. De situatie waarin ik verzeild geraakt was toen ik vorig bericht schreef was allesbehalve rooskleurig. Het ging zelfs nog van kwaad naar erger, want de dag nadien is de pijn terug gekomen. In alle hevigheid. Naast de pijn verzachtende klever kreeg ik eerst Dafalgan, daarna Oxynorm en uiteindelijk een uur voor de ingreep een morfinespuit. Dit alles zonder merkbaar resultaat. Wat was ik blij toen de anesthesist zei dat het zover was en ik twee seconden later de sterretjes zag opkomen om de derde seconde weg te zinken in het oeverloze niets. Een uur later werd ik pijnvrij wakker in de ontwaakruimte. Een heerlijk moment, ondanks de kurkdroge mond en de rauwe keel.
De vreugde werd toch nog getemperd door de boodschap dat ik nog een nachtje ter observatie moest blijven in het ziekenhuis. De bloedwaarden waren nog veel te slecht om mij al de vrijheid te kunnen schenken.
Nu ligt dit alles als in een ver verleden. In het weekend erna is het nog even spannend, want de gele kleur wil maar niet wijken uit ogen, water en huid. Alsof N-VA behalve gans Vlaanderen ook mijn eigen vege lijf heeft ingepalmd. Pas op zondagnamiddag lijkt het dubbeltje naar de goeie kant te vallen. Een serieuze opluchting is dat.
Nu zit ik aan de computer met een klein beetje pijn in de miltstreek. Heeft wellicht niks te maken met de stent, maar veeleer alles met de heerlijke vismaaltijd van gisterenavond. Veel te laat, want pas genuttigd tijdens de rust van de openingswedstrijd op het WK in Brazilië. Mensen die me kennen zullen nu al de wenkbrauwen fronsen en op hun gezicht zal de vraag te lezen zijn of ik voetbalfanaat geworden ben. Wees gerust: het antwoord is neen. De reden is dat we te gast waren bij Chay en dat daar wel naar het voetbal werd gekeken. We hadden daar afgesproken om het pak vragen, waarmee we zitten omtrent onze reis naar Cambodja, te kunnen voorleggen. De planning was immers om volgende week op het vliegtuig te stappen. Was. Verleden tijd dus. Plannen zijn 'maar' plannen en kunnen dus gewijzigd worden. Wat dan ook geschied is...
Chay zit met de handen in het haar omwille van een groot project dat hij wil realiseren: een brouwerij bouwen en opstarten in Phnom Penh (hoofdstad van Cambodja). Het project gaat dezer dagen over naar realisatie en alles moet daarvoor en beetje wijken. Wij dus ook. Het was even slikken toen tijdens zijn verhaal stilaan duidelijk werd waar het zou op uitdraaien. Het komt erop neer dat we wel zouden kunnen volgende week vertrekken, maar dat hij dan ook veel zou moeten bezig zijn met het project. De andere mogelijkheid is een maandje uitstel, maar met een rustig verloop en voor Chay meer tijd om zijn land aan ons voor te stellen...
Praktische bezwaren zijn er niet echt, en zodoende stellen we de plannen dus een maand uit. Naar iets verlangen heeft zijn charmes ... en we laten ons graag charmeren! Mijn dokter staat alvast achter de ganse onderneming, fantastische man is dat!
Intussen verschijnt naast onze woning een geheel nieuw gebouw in een razend tempo. Deze namiddag wordt de dakdichting geplaatst. De tijd die we anders in Cambodja zouden doorbrengen zal ik nu kunnen gebruiken om de elektrische installatie aan te leggen. En zo komt alles toch op zijn pootjes terecht.
Het volume staat er ... de afwerking volgt

Het lijkt wel een uit de kluiten gewassen tuinhuis. Ferme kluiten, dat wel hé.

woensdag 4 juni 2014

Stomme stent!

Ha, nu werkt het toch. daarmee bedoel ik de website om de blog op te stellen, hier in het ziekenhuis. Hoezo, het ziekenhuis? Jawel ... er zijn twee lamlendige dagen voorbij gekropen. Gisteren maandag heb ik sowieso een afspraak met de specialist in het ziekenhuis voor een stand van zaken en een controle-onderzoek. Dat komt op het goede moment, want er zijn weer problemen met het gele water. De nacht tevoren mocht ik een viertal keren het bed uit om te wisselen van pyjama wegens kleddernat van het zweet met daarna een ochtendtemperatuur van 39,3°C... Die daalt echter wel vlug, zodat ik naar school kan voor de groepsfoto van de zesdejaars, maar het blijft onpluis. De dokter vindt echter niet direct iets abnormaal met de echografie, maar wil toch dat ik start met antibiotica. "Er kan altijd een klein stukje voedsel via de nu bredere stent in de galbuis verzeild geraken en daar ontsteking geven." is de uitleg. Verder lijkt alles gestabiliseerd en staat niks de Cambodja-missie nog in de weg.
Alles lijkt ok dus, ik slaag er zelfs in om maandagavond nog een macaronischotel te bereiden en deels te verorberen. Dinsdag ben ik om half zeven paraat voor de nieuwe dag, maar met een vage pijn in de maagstreek. "Niet op letten en overgaan tot de orde van de dag", denk ik. Volgt een heerlijk ontbijt met een overvloed aan aardbeien uit eigen tuin. Maar dan begint de miserie. De maagklacht wordt maagpijn en evolueert verder naar serieus hevige pijn. Mieke stelt voor om de dokter te bellen, maar ik hoop nog altijd op beterschap. Om half twee breekt de veer, het gaat echt niet meer. De dokter stelt voor om meteen langs te gaan, hij zal een kamer regelen. Dan gaat het vlug: een uur later lig ik al in de scanner en nog een uur later komt de dokter me vertellen wat het probleem is: alhoewel de tumor inactief is, is hij door maagwerking en bewegingen allerhande in mijn buik erin geslaagd om net voorbij het uiteinde van de stent te geraken en daar het galkanaal weer danig te vernauwen dat het mij in de problemen brengt. Oplossing: een tweede stent in de eerste schuiven. Die tweede stent steekt iets verder door, waardoor hij de vernauwing ongedaan kan maken. Het lijkt zo simpel als iets! Is het misschien ook, maar roept natuurlijk ook wat vragen op: Wat als die ook verstopt geraakt? Wat als de tumor nog verder evolueert? (er is iets verder een vertakking in het galkanaal... en vertakte stents, dat bestaat volgens mij niet) Is de tumor echt wel inactief of is hij toch weer wat toegenomen en is de chemo dus niet echt helemaal gelukt?
Het is wat het is. Als het pijn doet komen al vlug donkere gedachten, maar ik wil in de eerste plaats blijven geloven dat alles uiteindelijk goed komt. Nu is de pijn zo goed als verdwenen. Ik wacht op de operatie, die evengoed pas morgen kan doorgaan omdat het hier druk zat is. Wordt (ongetwijfeld) vervolgd...