Over deze blog

Een blog krijgt telkens het recentste bericht bovenaan. Als je dus van het begin af aan wil lezen moet je met het onderste bericht op pagina 1 beginnen. Er staan in deze blog telkens tien berichten per pagina.

vrijdag 30 mei 2014

Een speciale verjaardag

Soms zijn er van die dagen waarop alles zo een beetje anders is. Gisteren was zo'n dag. Helemaal onverwacht is het trouwens niet dat een verjaardag wat speciaals heeft. Maar deze was er toch één om te onthouden. We waren namelijk weer een klein beetje onderweg naar Compostela. Herinnering aan één van de mooiste avonturen mijn ondertussen drieënvijftigjarige levenscarrière.
Het gaat zo: een paar weken geleden viel ons oog op een oproep van het Vlaams Compostelagenootschap om mee te stappen met een groep collega-pelgrims in de bloedprocessie te Brugge op Hemelvaartsdag, toevallig 29 mei dus dit jaar. Tja, waarom niet? Konden we dan meteen combineren met een bezoekje aan gezinnetje Heidi, waar Tomas eveneens een jaarwissel heeft. Jolien -ook al feestvarken op 29 mei- zou meegaan om het avontuur te documenteren met de camera in aanslag.
Al bij al een heel speciale, mooie en warme ervaring. We kregen heel even opnieuw het gevoel om tussen mensen te lopen met hetzelfde doel. Je ziet bewonderende blikken uit het publiek, waar mensen dikwijls met ongeloof in de ogen vragen of we nu écht wel zo ver te voet geweest zijn. Dan ben je toch fier om positief op die vraag te kunnen antwoorden.
Het thuiskomen was al even overweldigend: elk communicatiemiddel werd gebruikt om me er nog een jaartje bij te wensen: brievenbus, SMS, telefoon, facebook, email, Smartschool, ... een postduif net niet. Maar het doet een mens deugd om zoveel wensen te krijgen. Courage om verder te doen ondanks de opstandige buik, de pijnlijke rug en de gebrekkige slaap. Ik voel me alweer met mijn g*t in de boter gevallen. Een verzurende maatschappij? Hmmm, soms is dat echt ver af, als je ziet hoe mensen elkaar zo'n warm hart kunnen toedragen. En dat gaat soms heel ver, zoals die vijfhonderd-en-oneffen groepjes van vier die de komende vier dagen duizend kilometer willen fietsen tegen kanker. Koningin Mathilde op kop! Of die schatten van collega's, die een deelname-actie op touw zetten met de school voor levensloop, ook al tegen kanker. Mensen kunnen veel goede dingen doen. En het leuke eraan is, dat het je zo'n goed en warm gevoel heeft!
Dus dankjewel aan iedereen die in deze positieve, warme, menswaardige en opbouwende sfeer zich wil inzetten voor mensen die in nesten zitten. Ik mag mezelf nu ook al een beetje ervaringsdeskundige in dit verband noemen en ik kan maar één ding zeggen: jullie maken écht het verschil!
Dit is meteen ook de onderliggende laag van het speciale aan mijn verjaardag gisteren: deze zaken aan den lijve ondervinden, erin meegedragen worden, er mogen van genieten. Er kùnnen van genieten zonder dat er iets moet tegenover staan!
Eventjes opnieuw het Compostela-gevoel
Langs de Dijver in de Brugse binnenstad (het beeld van Sint-Jacob wordt vooraan onze groep gedragen.)

zaterdag 17 mei 2014

Op de grond

Misschien is het wel de dood van Jean-Luc Dehaene die mij opnieuw een beetje naar beneden haalt, terug met de voeten op de grond. Of de persoonlijke crisisdag van eergisteren, een dag die ik rillend van de koorts in de zetel heb doorgebracht. Maar de doffe pijn in de maagstreek die ik nu voel, zal ook wel een beetje helpen om niet meer met volle goesting door de dag te geraken. De omstandigheden zijn nochtans ideaal om een super-topdag te beleven: we zijn met het ganse gezin (wij twee, drie dochters, drie schoonzonen en drie kleinkinderen) te gast op het Hof ten Thorre bij Karel en Katrien, de zon is overvloedig van de partij en straks gaan we met zijn allen naar het communiefeest van Michiel. Wat kan een mens nog meer verlangen? Juist, ja, dat de pijn achterwege blijft! Want als die om de hoek komt kijken, dan wordt de waarde van al de rest fors gereduceerd...
Met de voeten op de grond dus.  Uit de plotse dood van onze ex-premier heb ik willens-nillens een boodschap overgehouden, namelijk dat alles plots kan omslaan, zelfs als alles in de goede richting schijnt te verlopen. Oh neen, zwartgallig wordt ik er niet van hoor, het blijft voorlopig bij een boodschap die is aangekomen. Zelfs met de pijn en die boodschap kan ik voor mezelf blijven volhouden dat alles op het einde van de rit goed komt. No matter what happens.
We maken ons klaar voor het communiefeest bij Bart en Nele. De pijn is nu wat geminderd en dat geeft goeie moed. Ik post dit bericht maar, had nog meer willen zeggen, maar dat zal voor later zijn. Nu eerst nog twee dagen genieten en dan weer aan de slag met bouwplannen en elektriciteitsleidingen. Er is nog teveel te doen om bij de pakken te zitten. En toch: ik begin meer en meer te geloven in de zin van leegte en verveling. Het boekje van Lieven en Lieve maakt diepe indruk en ik probeer er regelmatig van te snoepen. Zo las ik gisteren bijvoorbeeld "Bij het voortdurend ontwijken van verveling geraken wij nooit tot wat de 'diepe verveling' ons te zeggen heeft." En dit: "We moeten vertraagd van de ene plek naar de andere leren gaan. Als je langzaam gaat, wandel je tussen de dingen (inter-esse), zie je de dingen en worden ze boeiend. Als je snel rijdt, vlieg je aan alles voorbij, ontgaan de dingen en wordt de rit vervelend. 'Zijn we er bijna?'...".
Wat denk je dat we ervaren hebben in onze drie maanden lange wandeling naar Compostela?
Ons groeiende gezin te gast bij Karel en Katrien op Hof ten Thorre

maandag 5 mei 2014

Nefroprotectie en tomatenplanten

Ik heb me zopas geïnstalleerd met de laptop op mijn schoot, waar dient een laptop anders voor, nietwaar (lap = Engels voor schoot). Ik zit op een bed en zit hier voor een tijdje vast in kamer 1202 van het ziekenhuis. Ik heb het nagelaten om na mijn laatste chemo nog een blogbericht te schrijven, waardoor het niet echt geweten is dat ik hier vandaag terug moet zijn voor een CT-scan. De contrastvloeistof die daarbij gebruikt wordt is echter een nachtmerrie voor mijn nieren. En die hebben net een zware tijd gehad door de opeenvolgende chemo's. Reden genoeg voor de dokter om een behandeling nefroprotectie te organiseren. Dat is dus nierbescherming. Hierdoor moet ik één uur voor en zes uur na de CT een infuus krijgen met dat stofke. Deze mooie zonnige maandag zal ik dus binnenskamers doorbrengen. Een geluk dat ik er vanmorgen vroeg bij was en al tijd gevonden heb om mijn tomatenplanten een plaatsje in de moestuin te geven.
Vandaag wordt ook een beetje de dag waarop we zekerheid moeten krijgen over ons bezoekje aan de andere kant van de planeet. Gisteren hebben we Chay gezien op het communiefeest van zijn zoon. Alles wordt in gereedheid gebracht om de twee laatste weken van juni even naar Cambodja over te steken. Alleen is de exacte datum nog wat onzeker. Hangt af van een eventuele belangrijke meeting die hij op 16 juni nog kan hebben. Je moet blijkbaar met onzekerheden kunnen leven als je in de diplomatie zit. Nu ja, erg verwonderlijk lijkt me dat wel niet. Als er vandaag definitief groen licht komt van de dokter kan niets ons nog tegenhouden. Tenzij een vliegtuigkaping natuurlijk. Of een aanval van de Russen. Of een meteoorinslag.... maar daar houden we liever geen rekening mee.
Ik wacht nu nog even om dit online te plaatsen tot de CT-scan en de bespreking ervan achter de rug zijn.
...
Ik ben intussen een vijftal uurtjes ouder geworden. De baxter loopt traagjes leeg in mijn poortader en daarpas is dokter Vergauwe langs geweest. Met vooral goed nieuws en ook een beetje minder goed. Het goede nieuws is dat alles wat betreft de tumor gereageerd heeft zoals dat de bedoeling was. Het tumorweefsel in niet in omvang toegenomen. Ook niet afgenomen, maar dat had men ook niet verwacht, omdat dit een type tumor is dat normaliter niet krimpt na een chemotherapie. Het weefsel wordt wel inactief en verandert in een soort littekenweefsel. De chemo wordt nu voor een aantal maanden stil gelegd en binnen drie maanden volgt een nieuwe CT-scan. Ik moet wel binnen een viertal weken nog eens op consultatie, dat is dan vlak voor het vertrek naar Cambodja. Dat laatste is al ingecalculeerd en zal dus mogen doorgaan. Jipieeeeeeeeeee!!!
Mijn nieren echter blijken wel en reden tot bezorgdheid te zijn. Ze hebben het blijkbaar heel zwaar te verduren gehad met de chemotherapie. In die mate dat men verder geen cisplatine meer zal geven. Dat is het beetje minder goede nieuws. Ik was eigenlijk ook van zin om eens te polsen naar de haalbaarheid om mijn werk in september weer op te nemen, maar daar ben ik niet toe gekomen. Dat leek ook een beetje moeilijk. Je moet je voorstellen dat de dokter in de ziekenhuiskamer binnenkomt met een gevolg van twee assistenten en twee verpleegsters. Dan kan je natuurlijk niet rustig één en ander bespreken. Maar aangezien ik begin juni nog eventjes langs moet gaan, zal ik de vraag maar tot dan opsparen.
Tot die tijd wordt het vooral bezig zijn met bouwplannen en elektriciteitsleidingen, denk ik. En wat de blog betreft, vermoed ik dat het onderwerp van deze blog voor een tijdje zal verschuiven van Compostella en NET-kanker naar Cambodja. Kwestie van wat variatie te brengen, nietwaar? Talk to you soon. Nu eerst naar huis om de tomatenplantjes water te geven!
Een selfie vanuit het ziekenhuis. Hip, hé?