Over deze blog

Een blog krijgt telkens het recentste bericht bovenaan. Als je dus van het begin af aan wil lezen moet je met het onderste bericht op pagina 1 beginnen. Er staan in deze blog telkens tien berichten per pagina.

zondag 23 maart 2014

Werken

Ik had vorige week woensdag of ten laatste donderdag een berichtje moeten schrijven en posten met een opgewekt verslagje van de sponsortocht. Het was een fantastische dag, wel lastig, maar een topper in vergelijking met de normale dagen die de ziekenhuisverblijven met elkaar verbinden. Een dag tussen leerlingen en collega's wandelen, foto's nemen, iedereen die zwaait naar je en lacht, met als kers op de taart een prachtige vroeg-lentedag.Een dag die vele mindere dagen kan goedmaken. Wel fysisch vermoeiend, maar wie maalt daar nu om?
Top-sfeer op de solidariteitstocht ... aangevuld met een paar Compostella-pelgrims
Het vroege lenteweer betekent voor mij ook altijd een niet te weerstane drang om 'iets' in de tuin te doen. De natte winter is voorbij en de twee weken zonder regen hebben gezorgd dat de tuin 'spitbaar' is. Ikke dus donderdag vol enthousiasme aardkluiten beginnen omdraaien. Strak schema, strak tempo en ... stramme spieren. Ook de buikspieren. En zijn het nu die, is het gewoon de omslag van relatieve rust naar vrij intense fysische arbeid of is het nog wat anders, maar vanaf vrijdag begint één en ander verkeerd aan te voelen in de buik. Eerst geen acht op geslagen, maar dag na dag wordt het wat vervelender. Tot het verschijnsel als 'pijn' betiteld mag worden en tegen woensdag als serieuze pijn.
Donderdag (20 maart) zou men beginnen met de werken voor onze zorgwoning. Ik ga ervan uit dat ik de opstart van de werken niet zal kunnen meemaken of toch enkel vanuit het ziekenhuis. Ook de geboorte van mijn tweede kleinzoon zou ik -net als van mijn eerste- wellicht vanuit het ziekenhuis moeten meemaken. Zo zie ik de dingen op woensdagavond.
Maar de nacht kan het verschil maken. Donderdag sta ik om zeven uur op alsof er niks aan de hand is. De aannemer meldt zich om zeven uur kwart en ik vlieg er direct in. De pijn is zo goed als verdwenen, de bijna-koorts is volledig verdwenen en de doemdenkerij is een vage herinnering. Een riooldeksel vrijgraven, met Mieke een deel van het plankier ontmantelen, besprekingen met architect en aannemer, telenet verwittigen dat een kabel gesneuveld is, ... het eist 's avonds zijn tol, maar voorlopig is dat enkel een grote vlaag van vermoeidheid.
De verwoeste gewesten ...
Intussen is de tuin volledig omgespit, zijn er vele tientallen kruiwagen compost ingewerkt (met dank aan Jolien en aan Christof), staan er reeds ajuinen, sjalotten en erwten, staat de serre halfvol met radijsjes, sla, worteltjes, spinazie, prei- en tomatenplantjes. De zijtuin is een werf waar de combinatie van graafwerken, klei en regen doen denken aan de Ijzervlakte een kleine honderd jaar geleden en we reppen ons van hot naar her voor kiezen van vloeren, sanitaire toestellen, keuken, ramen en deuren. Bobbel krijgt geen aandacht meer. Eist die soms wel nog op, maar ook dan probeer ik hem zoveel als mogelijk te negeren.
En Cambodja? Wel: dankzij vele kleine en enkele fikse solidariteitsbijdragen gaat de teller richting €3000. Erg verdienstelijk vind ik dat en wij zijn de mensen die daar een aandeel in hebben uitermate dankbaar. In naam van Chay en de medewerkers van de vzw Banteay Mean Chey, maar vooral in naam van de vele jongens en meisjes die dankzij jullie een betere toekomst kunnen krijgen!


1 opmerking:

Rose zei

Fijn om te lezen dat het goed met je gaat (op de ongemakken na)succes met de bouwerij. Groetjes Rose.