Santiago door beginners: Bossen en bossen is twee

Is het het teveel aan energie dat ik gisteren verbruikt heb, is het een gebrek aan slaap van deze nacht of is het de stevige kost van eergisterenavond die het verschil maakt tussen de dag van gisteren en de dag van vandaag? Wie zal het zeggen? Feit is dat de 23 kilometer van vandaag veel lastiger leken dan de 33 van gisteren. De weg was nochtans heel aangenaam: meestal heel goed begaanbare bospaden, niet teveel hellingen en als die er al waren dan met negatieve stijgingspercentages. Naar beneden dus. Van de meer dan 500 meter hoogte, enkele dagen geleden, schieten er nog een goeie honderd over. Périgueux ligt immers aan de rivier Isle, zijrivier van de Dordogne. In vaktermen zijn we dus van het Loirebekken naar het Garonnebekken verhuisd. Begrijpe wie kan.
Deze morgen nemen we eerst nog hartelijk afscheid van Jurgen en Simone, een Duits koppel dat op terugweg is van Compostella. Die Duitsers toch, die gaan geen uitdaging uit de weg, hoor. Ze zijn in april vertrokken en hopen eind oktober terug thuis te zijn, da's nóg andere koek hé. Zij hebben gisteren dus het traject gelopen dat wij vandaag voorgeschoteld krijgen. 'Mooi en lommerrijk', luidt de bondige omschrijving.
Ondanks de zware kilometers en de benen die niet echt mee willen werken, kan ik de omgevingen en het landschap zeker appreciëren. Veel bos, maar niet eens eentonig. Er is eikenbos, elzenbos, sparrenbos en tamme kastanjebos. Er is licht bos en er is dicht bos, varenbos, gras- en mosbos, oud bos, jong bos en babybos, kortom voor-elk-wat-wilsbos. Hier en daar een kasteel, een landhuis of een klein Hans-en-Grietje-huisje maken de afwissling compleet.
Groot is de tegenstelling met de buitenwijken van Périgueux, waar het verkeer onrust teweeg brengt. We kunnen nog een laatste rustpauze nemen op het kerkhof, met grafzerken die wel grafkerken lijken en dan duiken we de stad in, boeken een hotel, bezoeken de heel eigenzinnige kathedraal, zoeken het hotel en beginnen het avondritueel, dit keer met een skypevisite aan onze drie dochters als toemaatje.