Over deze blog

Een blog krijgt telkens het recentste bericht bovenaan. Als je dus van het begin af aan wil lezen moet je met het onderste bericht op pagina 1 beginnen. Er staan in deze blog telkens tien berichten per pagina.

woensdag 31 juli 2013

Record

Vandaag hebben we de langste wandeling van ons leven gemaakt. 36 kilometer ver... Meteen ook de langste van deze onderneming. Vooral de namiddag was lastig, want in de zon en weerom met hoge temperaturen. De energie is bijna helemaal op en de nachtrust moet soelaas brengen en vooral nieuwe energie voor morgen, want dan hebben we weer een behoorlijke weg te gaan. We zijn gelogeerd in de gîte d'accueil van het stadje La Charité-sur-Loire, een mooi stadje overigens. Dit betekent dat het eerste wapenfeit voor morgen het oversteken van de Loire wordt. Ik laat je verder meegenieten van een aantal 'ontmoetingen' van vandaag: een slak, een tuin, een bron en een gîte.
Slaapwel!
Met een knipoog naar de collega-koorleden ... alleen de vuilnisbaaaaaak ontbreekt
Hoe je van een moestuin een kunstwerk kunt maken!
De 'Fontaine de la Vache', waar Saint-Louis (koning Louis IX van Frankrijk) ooit nog recht gesproken zou hebben. Dat we dát nog mogen meemaken. Voor mij in elk geval een heel welkome verfrissing!
Eenvoudige avondmaal in de stadsgîte. We slapen er in het gezelschap van drie Franse jongedames en een Brusselse jongedame :-), allemaal onderweg naar Compostella. Er zijn ergere dingen in het leven!

dinsdag 30 juli 2013

Een mannenkoor op stap

We zijn aan het praten met Martin en Lucie, een Nederlands koppel op weg van Troyes naar Chateauroux, als de gastvrouw van het 'chambres d'hôtes' de woonkamer binnenkomt met haar twee honden. De dame weegt wellicht minder dan veertig kilogram, maar heeft de uitstraling van een kasteelvrouw zoals ze daar met haar twee honden staat. Het antieke decor van het gastenverblijf helpt natuurlijk ook: het huis dateert van voor de Franse revolutie en het intérieur heeft nauwelijks wijzigingen ondergaan.
Dit wordt wellicht alweer een nacht met veel slaap. Het hotel waar we met Saskia en Christof verbleven heeft goede bedden, is niet lawaaierig en de kamers zijn duister genoeg voor een nachtrust tot diep in de morgen. Dit hebben we echter niet gedaan gezien de 28 kilometer die vandaag op het programma stonden. We zijn wellicht wat spelbreker geweest voor dochter- en schoonzoonlief op de eerste dag van hun vakantie, want om acht uur wilden we graag in Tannay staan om de etappe te starten. En hoe!
Bij het verlaten van het stadje horen we plots gezang achter ons: een zevental scouts op stap in de vroege morgen. Ze halen ons in en steken ons voorbij, het Compostellalied uit volle borst voor zich uit zingend, Correct, in twee stemmen en op maat van hun stappen. Die zijn wat groter dan die van ons, maar we laten ons meeslepen door de energie van het gezang! Jammer genoeg gaan ze na een kilometer of wat de andere kant uit.
Voor we door het bos trekken, zien we bij een stenen kruis weerom een hoopje steentjes. We hebben er zelf eentje bijgelegd als nagedachtenis voor schoonzus Anny en nicht Saskia, allebei veel te vroeg door kanker uit het leven weggenomen. We voelen er ons goed bij om dit te kunnen doen.
Dan is het tijd om ook wat aan mezelf te denken, ik moet namelijk in Bourges, da's voorzien voor eind deze week, naar het ziekenhuis om de port-a-cath te laten spoelen. Ik heb de telefoonnummers van alle ziekenhuizen onderweg bij en bel dus. De verbazing is groot als men me laconiek zegt dat dat in Frankrijk niet meer gedaan wordt. Ik bel meteen mijn dokter-specialist in Kortrijk en die vindt het niet zo erg, alleen wil hij dat ik het ook nog eens probeer in Limoges, binnen een kleine twee weken. We zitten in een bushokje voor dit intermezzo en omdat er toch wat regen valt, besluiten we ook meteen de overnachting voor morgen vast te leggen in La Charité-sur-Loire. Da's 35 kilometer van hier... We zien het zitten hoor!
Een schitterend begin van de dag, met dank aan deze jonge mannen!
Een gedachte aan en een gebed voor Anny en Saskia veruitwendigen we door het plaatsen van een steentje.
We wanen ons eventjes in Schotland bij het binnenstappen van Champlemy
Uw dienaar aan het bloggen in een prachtig kader.

maandag 29 juli 2013

In rok en katoentje

Ik zit in een hotelkamer in het plaatsje Dornecy met een katoenen T-shirt. Dornecy ligt niet op de Compostella-pelgrimsroute en het is vier weken geleden dat ik nog een katoenen T-shirt droeg. Dat zijn geen feiten die wijzen op een vervroegde stopzetting van  onze tocht, maar gewoon het gevolg van het bezoek waarmee Saskia en Christof ons vergasten. Afgesproken dit keer weliswaar. Ze hebben ons opgepikt in Tannay, de stopplaats van deze etappe, en naar een hotel gebracht 10 km verder. Daar lagen onze 'normale' kleren op het bed klaar. Mieke loopt nu rond in een rok, ongewoon zicht.
Toch dacht ik deze nacht dat een vervroegde stopzetting van onze tocht er zat aan te komen. Daar heeft het ongemak ter hoogte van mijn buik alles mee te maken. Ik was moe genoeg om bijna direct in slaap te vallen, maar na een dik uur was ik weeral wakker en heb uren liggen woelen. Ongedefiniëerde buikpijn, maar een mens met kanker in de buik begint dan natuurlijk te piekeren.
Gelukkig is de tocht vandaag niet echt lang (19 km) en hebben we weer menselijke temperaturen. De eerste helft van de tocht loopt bovendien door een schaduwrijk bos. Weliswaar met soms nogal modderige paadjes, maar dat hoort er ook bij. Eenmaal uit het bos lopen we door het dorpje Maison-Dieu (Als God in Frankrijk is, dan moet dat hier zijn), trekken over een heuvel en komen in de vallei van een nog jonge Yonne. Daar loopt ook het Canal Nivernais, dat we volgen tot de eindbestemming in Tannay. Als daar blijkt dat ik mijn zweethanddoekje verloren ben loopt Mieke nog de laatste twee kilometer over en weer om het zoeken, maar zonder succes. We wachten in de koelte van de kerk op Saskia en Christof, maar zitten daar geen vijf minuten vooraleer ze er verschijnen.
Op het programma nog vandaag: nieuwsje uitwisselen, skypen met Heidi, Tomas en Louise, nieuwsjes uitwisselen, lekker eten, nieuwsjes uitwisselen en nieuwsjes uitwisselen. Daarna ook slapen, veel slapen liefst!
Adieu Vézelay! We slaan af naar het westen op de via Lemovicensis (voie de Limoges)
De storm van gisteren heeft ook hier zijn sporen nagelaten.
Een wandelingetje langs het Canal Nivernais is goed voor lichaam en ziel.
Met zijn vijven aan tafel ... of is't vier-en-een-half?



.

zondag 28 juli 2013

Vertrouwen

Als er drie grote hoogtepunten zijn in onze pelgrimstocht, dan zijn dit Vézelay, Saint-Jean-Pied-de-Port en Santiago de Compostella. Ik ben aan het schrijven in een kamertje van de 'Accueil pélérins' van de 'Fraternité de Jérusalem' te Vézelay. De zaken nemen een wending en dit begon gisterenavond al met een gigantisch onweer boven de tent waarin we zaten te eten met en Frans koppel pelgrims. Een ongeziene stortbui, stormwind en bliksemflitsen alom. Dit onweer resulteert in een regenachtige nacht. De hoop is groot dat het ook een rustige nacht wordt: zachte bedden en frisse temperaturen. Maar de warmte zit binnen en dus moet het raam open. Eilaas eilaas, vandaag is er het feest  van de burgemeester en de feesttent staat op 50 meter van ons raam...
Maar de wandeling is kort vandaag. Als we op tijd vertrekken kunnen we de 12 kilometer afleggen voor de mis begint in de basiliek van Vézelay. Om kwart voor acht staan we buiten en het regent. We nemen een alternatieve weg om niet door de nauwe paden door het bos te moeten, maar treffen wel modderige wegen, dikwijls versperd door afgewaaide takken en éénmaal zelfs een volledig omgewaaide boom. De klim naar de basiliek heeft een zekere heroïek in zich en bezweet komen we boven. De regen is gestopt en we zijn op tijd voor de mis die notabene anderhalf uur duurt, maar vol is van gezang en niet verveelt. Ik onthoud eruit: "Demandez et il vous sera donné." We laten ons meedrijven op de golf van gebed en verinnerlijking die door de ruimte gaat. Ik durf niet om mijn genezing te vragen, maar wel voor een goede afloop der dingen. Ik heb vertrouwen dat het goed kan komen, om het even op welke manier. Dat is ook wat mij het meeste bezig houdt. Alleen is ons onbekend hoe dat dan wel zal gaan.
In de namiddag verkennen we nog even de basiliek en het erom liggende stadje. In tegenstelling tot de gothische pracht van de kathedralen van Reims en Troyes, is deze kerk prachtig in zijn eenvoud. Geen glasramen, geen schilderijen, nauwelijks beeldhouwwerken maar enkel de serene eenvoud van de grootse ruimte. Nadien willen we stilaan uitkijken om nog wat te eten en dan rustig de bedstee op te zoeken, morgen gaan we namelijk een serieuze wandeling maken! Niets van dat alles: Miekes zus Triene staat daar midden de straat alsof we in Aalbeke zijn! Verassing alom. En weet je wat? Ze had er vertrouwen in dat het goed zou komen, dat ze ons zouden vinden! Quod erat.
Vandaag moeten we onze paraplu eens als regenscherm gebruiken!
Een eerste groot doel is nu wel heel nabij, hoewel we onszelf ook soms afvragen wat ons drijft.
De serene eenvoud van dit romaanse bouwwerk, nodigt uit tot stilte en inkeer.
En toen was daar plots Triene, alsof we op Aalbeke plaats rondliepen.


zaterdag 27 juli 2013

Steentjes

Ik zou de kern van de dag kunnen samenvatten met een bekend citaat van Bredero, maar daarmee zou ik in herhaling vallen. Toch is het hier ook van toepassing. Gisterenavond zagen we op het TV-scherm van het hotel dat er 36 graden voorspeld werden deze namiddag. Deze morgen bij het ontbijt was dat getal bijgesteld naar 37! Gelukkig waren we vroeg uit de veren (Dythe's gsm staat ingesteld op 6.20 u en ik heb dat niet veranderd, alleen geactiveerd) en dus ook vroeg op pad. Een pad dat de eerste kilometer overigens alleen maar de hoogte ingaat. Schuim en zweet om half acht 's morgens, de muggen er gratis bij. Eenmaal boven is het uitzicht weergaloos, maar blijken we ineens op het parcours van een autorally te zitten. We stappen vlug door om van het parcours af te raken voor de rally echt uit de startblokken schiet, want de controleposten zijn al bemand. We horen en zien rondomrond de opgefokte autos, soms zo dichtbij dat horen en zien vergaat. Uiteindelijk lijkt de rivier de Cure ons te scheiden van het mallote geweld en keert de rust terug. In het dorpje Bessy-sur-Cure kunnen we zelfs onze voeten wat afkoelen en zoeken we het eerste steentje om mee te dragen tot Vézelay. Het meedragen van een steentje gedurende een deel van de tocht is een eeuwenoude gewoonte die pelgrims naar Compostella aannemen. We dragen het op aan onze beide moeders. Toeval of niet, maar nog geen kilometer verder staan we oog in oog met een kruis langs de weg waar een hoop steentjes bijliggen. Zoveel intenties van evenveel pelgrims die hier voorbijkwamen.
De afkoeling van de rivier en het feit dat het grootste gedeelte van de wandeling in de schaduw verlopen zorgen ervoor dat alles heel draaglijk blijft. Onderweg ontmoeten we nog een Duits koppel pelgrims en bij aankomst een Franse mevrouw voor wie de warmte te zwaar viel en die het laatste deel van de wandeling per taxi heeft afgelegd. Haar man volgt te voet. Het grappige is dat men het blijkbaar over ons heeft onder pelgrims, want de mevrouw wist dat we Belgen waren, ze had over ons horen vertellen vanwege het karretje!
Al bij al een leuke en deugddoende dagtocht dus. Bredero blijkt van toepassing, want we hadden het veel en veel lastiger verwacht. Nu zitten we binnen in de gîte van La Jarrie, een oud gebouw met dikke muren. Een zeer draaglijke 25 graden binnen, maar de 37 buiten zijn een feit. Deuren dicht aub!
En plots blijken we ons te bevinden op het parcours van een rally. Mieke moet eerst nog wat muggen wegslaan alvorens ze van het uitzicht kan genieten.
Even de voeten afkoelen kan een wereld van verschil maken. Uit deze rivier nemen we een steentje mee om in Vézelay achter te laten.
Vandaag zagen we voor het eerst een typisch hoopje steentjes, door Compostellapelgrims achtergelaten.
Heel dikwijls zit het mooie der dingen in een detail langs de weg.

vrijdag 26 juli 2013

Ijsberen in de Sahara

Zoals iedereen weet zijn dit woorden van Bredero: "Het kan verkeren". De context waarin ze dit keer van toepassing zijn, gaat als volgt: we hadden het idee dat ons vandaag een vrij makkelijke etappe te wachten stond, maar ... Inderdaad, we zijn aangekomen op onze dagbestemming in Cravant als een paar ijsberen in de Sahara. Een samenloop van omstandigheden, wellicht. De eerste ervan eigenlijk al twee dagen geleden, als ik bel naar de 'Centre d'accueil' in Chablis, waar men zegt dat de pelgrimsbedden momenteel niet beschikbaar zijn. We wijken uit naar de gemeentecamping, maar dat betekent slapen op matjes en daar zijn we iets minder goed in. Om zes uur zijn we wakker, maar niet uitgeslapen.
Om zeven uur zijn we al op stap onder een bewolkte hemel en met een vochtzwangere lucht en hoge temperaturen. Bovendien zit er veel klimwerk in het parcours en lopen minstens 20 van de 23 kilometer over grind- en keiwegen. Reden genoeg tot klagen, zou je denken, maar dat doen we niet hoor. We zijn op vakantie, zijn de hele tijd samen en zijn bezig met het realiseren van een haast onmogelijke droom. Maar we mogen toch wel eens afgepeigerd zijn hé? Als ijsberen in de Sahara dus! En voor morgen voorspelt men 36 graden in deze regio... De tocht was overigens weeral heel mooi, dat zal nog maar eens blijken uit de foto's! Kijk maar.
In de bergops is Mieke onklopbaar. Manlief komt gedwee achter met het karretje. Vooral dit soort stenige hellingen is nogal eens lastig
Het snoeien van de wijngaarden gaat snoeihard, telkens 2 rijen ineens.
Het kerkje van Préhy lijkt de wijngaarden te bewaken.
Aangekomen! Het water van de rivier Yonne lonkt, maar er is geen strandje...

donderdag 25 juli 2013

Een klein beetje meer pelgrim

Vandaag ben ik een heel klein beetje meer pelgrim dan de voorbije dagen. Dit heeft niks te maken met een diep geworteld verlangen om naar de volle autheticiteit van deze onderneming te boren en als doorgewinterd Compostellaganger de stad Santiago binnen te trekken. De reden is veel prozaïscher:  de kleine teen van mijn rechtervoet is een beetje ontstoken ter hoogte van het nagelbed en doet wat pijn in mijn stapschoenen. Die heb ik nu verruild voor mijn sandalen voor de laatste vijftien kilometer van de dag. Het zal me eveneens in lichte mate afhelpen van de 'witte sokjes' die de onderkant van mijn ontblote benen (ont)sieren en waar Dythe zo graag de draak mee steekt. Maar dat zal ze nu niet meer kunnen doen, want vanmorgen namen we afscheid van het gezin Bart, Nele en kornuiten. Al om zeven uur zijn we weg van de camping waar we een zalige, rustige en verkwikkende nacht hadden in de caravan. Duizendmaal dank, kleine broer en schoonzus voor alle steun, hulp, inzet, werk en zorg. Jullie waren super!
Om acht uur vertrekken we van exact het punt waar we gisteren in de auto gestapt zijn (volgens mij hebben we de laatste vijftig meter van gisteren deze morgen nog eens overgedaan). Een rustige wandeling die algauw langs het verlaten Canal de Bourgogne loopt. Nu we het département de l'Aube verlaten hebben, zijn we ook niet langer in de région Champagne-Ardennes, maar in de Bourgogne. Als we van het kanaal wegdraaien, het dorpje Roffey binnen, krijgen we de eerste helling voor de voeten geschoven. We moeten vandaag tweemaal van helemaal beneden in de vallei (130 m) naar helemaal boven (250m/285m). Gelukkig is er wat wind en soms een wolk om ons niet helemaal te laten smelten. Over de middag is er wat tijd om mails te beantwoorden. Je houdt het niet voor mogelijk, zo ver van alle bewoning. We vernemen van verschillende kanten het nieuws over de treinramp nabij Santiago. We dragen de gedachtenis van al deze mensen mee op deze 25 juli, uitgerekend de feestdag van Sint-Jacob!
De 35 kilometer  van gisteren lijken goed verteerd, want straks doen we nog even wat sighseeing in de wijnstad Chablis, waar onze tent intussen een piepklein hoekje van de gemeentecamping inneemt.
Kun je op een mooiere manier een spiksplinternieuwe wandeldag beginnen? Het Canal de Bourgogne.
Het landschap evolueert steeds ... na de eerste heuvelkam wordt het dorpje Vézannes in het landschap geschilderd
Saskia, Ginette, Roos, Ann, .... dit zijn de omstandigheden waarin je laatste mail werd verzonden!
Na de laatste heuvelkam zijn de akkers ineens niet meer geel, maar intens groen van de wijngaarden.

woensdag 24 juli 2013

Geen gewone etappe

Ik had dit stukje 'Kilometers vreten bis' kunnen noemen, maar dan zouden er wellicht nog een ter, een quater en nog veel meer gevolgd zijn met dit titeltje. We hebben vandaag immers de kaap van 35 dagkilometers overschreden. Dit komt enerzijds omdat we een omwegje wilden maken voor de kapel van Saint-Josephe des Champs in Villeneuve du Chemin en anderzijds omdat we morgen graag in Chablis zouden overnachten, om de volgende paar dagen wat te verlichten en om wat makkelijker slaapplaats te vinden.
Deze morgen dus al vroeg op stap samen met Eddy, die deze nacht bij ons bleef. Hij had zijn wekker om zes uur gezet en om kwart na zeven zijn we op pad. Om logistieke redenen scheiden onze wegen na een 10-tal kilometer en zijn we weer alleen. Eerst even een ommetje naar voornoemde kapel, de moeite waard maar omdat we intussen plannen aan het smeden zijn om een stuk van de etappe van morgen toe te voegen aan die van vandaag, blijven we niet lang.
Om twaalf uur kwart hebben we afspraak met Bart, Nele, Dythe, Michiel en Lowiek voor een laatste gezamenlijk middagmaal en een stukje gemeenschappelijke Camino. Zoals we dat gewoon zijn is dit een smakelijke aangelegenheid en een stevige wandeling zonder haperingen.
Maandag nog een meeting met Saskia en Christof en daarna hebben we de rest van de weg alleen af te leggen...
De pelgrim, het landschap en de weg (el camino)
Eventjes poseren voor de kapel van Saint-Josephe aux Champs

Een mentaal én fysiek versterkende siësta.
De 'Halle Circulaire' van Ervy-le-Chatel

dinsdag 23 juli 2013

Buiten de waard

Voor de eerste keer vinden we een overnachtingsplaats die speciaal voor Compostella-pelgrims ingericht is. Het plaatsje heet Sommeval en hééft iets. Je komt uit het bos en daar staat het: de deur staat open en er hangt een verwelkoming die aangeeft dat je er kan overnachten. Er zijn propere (hurk)toiletten, een kookplaatje en een gootsteen. Kun je bij ons niet voorstellen.
Sommeval ligt op een goeie 20 kilometer van Troyes, onze teller geeft er 25 aan. Dit komt omdat we wat van de weg zijn afgeweken, want het boekje is verkeerd voor wat betreft de bevoorrading. We hadden erop vertrouwd dat er in Laines-aux-Bois een kruidenier is, maar dat is buiten de waard gerekend. Dat betekent een drietal kilometer omlopen om door Bouilly te passeren. De plaatselijke pizzaboer heeft er meteen twee klanten bij, hopelijk voor hem niet de twee enige van vandaag, hoewel we dat gevoel toch hebben.
De weg tot buiten Troyes loopt door parkgebied, heerlijk schaduwrijk en vlak. Daarna krijgen we de uitgestrekte velden, vooral tarwe, gerst en koolzaad. In Laines-aux-Bois voelt Mieke wat pijn in de knie en gaat het tempo wat naar beneden. Ik pik een graantje mee van de overvloed op de velden en heb op die manier na een halfuurtje een 'sjieklit' zoals we er één konden maken in onze kindertijd. Na Bouilly komen we algauw aan de bosrand waar we een half uurtje tegen de vlakte gaan voor een siëstamoment. Dan komt het zware werk: de heuvelkam over dwars door het bos. De kuiten staan zwaar onder spanning, maar we halen het (of wat dacht je?). Een Ibuprofen houdt Miekes knie in toom tot de aankomst.
Nu zitten we rustig te genieten van een mooie en niet al te zware zomeravond in het gezelschap van Eddy, die hier een uurtje geleden kwam aangelopen. We ontmoetten vandaag trouwens nog drie andere collega-pelgrims, allemaal Nederlanders... Frankrijk zit er vol van deze tijd van het jaar...
Het moeten niet altijd kathedralen zijn. Toch vragen we ons af of je in deze kerk wel rechtop kan staan.
Ik pik een graantje mee van de overvloed op de velden.
Door het bos de heuvelkam over.
De pleisterplaats voor deze nacht.

maandag 22 juli 2013

Drie ontmoetingen

De bedoeling van een rustdag is dat men rust. Daar valt nu jammer genoeg niet zoveel over te vertellen. Drie korte ontmoetingen zijn daar een uitzondering op. De eerste deze morgen met Eddy. Dat is de naam van onze Nederlandse collega, die we al in de etappe naar Sézanne ontmoetten. Hij blijkt eveneens Troyes uitgekozen te hebben voor een stopdag en verblijft net als ons in het diocesane centrum, een Groot Seminarie in een vorig leven. Hij wil graag doorsteken tot in Le Puy en Vélay om dan die route -de Via Podiensis- te volgen. Mooi, maar lastig en onbekend, dus ook niet veel accommodatie. Hij twijfelt.
De tweede ontmoeting is heel kort met een dame in de kerk Saint-Jean du Marché. De mevrouw is sterk gecharmeerd wanneer we ons voorstellen als pelgrim en verwijst naar een heel mooi plekje, privé-eigendom maar toch toegankelijk als je de weg kent. (zie foto).
Tenslotte hebben we een afspraak met Isabelle en Liesel, moeder en dochter op terugweg van vakantie in de Alpen en die na een stop in Taizé ook nog even Troyes aandoen om ons te ontmoeten. Beide lezer van deze blog en sterk gedreven in waardevolle projecten. Een gesmaakte ontmoeting die onze queeste weer een stuk mooier en waardevoller maakt.
Hoewel niet echt ontmoeting, lijkt dit beeld toch wel bij het 'onderwerp van de dag' te passen.
Zonder mensen die je erheen kunnen leiden, krijg je dit 'Troyaans' pareltje nooit te zien
Even poseren met twee dames die van wanten weten: Isabelle en Liesel, de kathedraal mag ook een beetje mee op de foto.

Een dag in drie/vier delen

Voor ons, Belgen, is het vandaag feest. We krijgen een splinternieuwe (alhoewel...) koning op onze nationale feestdag. Voor ons, Fransen, is er de apotheose van onze honderdste Tour de France. En voor ons, pelgrims, is het een dag in drie delen: een voormiddag, een namiddag en een avond. (???) De voormiddag begint met inpakken, ontbijten en vertrekken Zoals altijd dus, alleen valt het ontbijt nu na het vertrekken, want we moeten het brood nog kopen. We  besluiten de omweg langs het mooie maar saaie kanaal niet te maken en linea recta naar Troyes te stappen. Dat betekent slechts een goeie 12 kilometer voor vandaag, waardoor we op de middag reeds onze stempel gekregen hebben in de kathedraal. Die kathedraal is zo stil, sereen en sfeervol dat er haast iets mystiek van uitgaat. de uitgespoken geur van wierook en de rustige stemmige gregoriaanse gezangen helpen daarbij. We zijn er nagenoeg alleen en algauw vallen de beproevingen van warmte, last, insectenbeten, stramme spieren enz. weg en maken plaats voor overpeinzing en gebed. Het zwaard van Damocles dat ons boven het hoofd hangt onder de vorm van mister bobbel, is prominent aanwezig, maar lijkt anderzijds geen vat te krijgen op de gang der dingen. Voor hoelang nog?.. Omstreeks vijf uur ontmoeten we Jan en Nina aan de kathedraal. We praten wat bij en hebben een tweede afspraak voor het avondeten met ook Bart, Nele en de kinderen op de Place Alexandre Israel. Zoals de Grieken eens Troje veroverden, zo nemen de Hanssens deze avond Troyes in. Mieke neemt dan voor even de plaats van Helena in wat mij betreft, ik neem haar overmorgen terug mee uit Troyes!
Er komt ook nog een onverwacht vierde deel bijgeslopen: de nacht. Naar verwachting zou die rustig verlopen, maar dat loopt eventjes anders. Is het de roggevleugel of het ijsje of het spuitwater? Of gewoon de warmte? Ik kan lange tijd de slaap niet vatten door een wee gevoel in de buik. Om half vier word ik wakker door een geroep dat van buiten komt. Bij nader toezien (-luisteren) is het een vrouwenstem die met tussenpozen "au secours"roept. Na nog een poosje wachten besluit ik 112 te bellen. Men verbindt mij door met de 'sapeurs-pompiers' en die beloven langs te komen. Een kwartier later krijg ik telefoon terug dat ze aan de deur staan en of ik even wil naar buiten komen, ze horen niks. Geen wonder, want de motor van hun camionette draait nog. Van zodra die afligt, horen ze het ook en schieten in gang. Ik weet alleen dat het roepen na nog eens een tiental minuten is opgehouden. Het volgende wat ik weet is dat Mieke om 9.40 u is opgestaan...
De fonteinen van Troyes zijn uit-ter-ma-te welkom!
Alleen in de Goddelijke ruimte met je kleine zelf, een mens wordt er stil van.
Speciaal voor de leerlingen van 1A, 1D, 1E, 1F en 1G: mijn favoriete vers, weet je nog? Johannes 15, 12, zomaar gevonden in de kathedraal van Troyes.
Een beperkte familiereünie in Troyes

zondag 21 juli 2013

Warm, saai en mooi

Horizontaal, dat is de positie waarin ik mij bevind om dit korte schrijfsel op te tekenen. De locatie is Payns, een dorp met een gesloten hotel, een verdwenen pastoor, een halve bakker en een sportzaal met stinkende kleedkamers. Onze sublieme gastheren van gisteren hebben ons de raad gegeven niet in Savières te overnachten, de mevrouw die instaat voor pelgrimopvang aldaar is er niet. In Payns, zo'n vier kilometer verder, zijn er twee mogelijkheden: de Canadeese pastoor en het hotel. En ja hoor: de pastoor is onvindbaar, zelfs voor de burgemeester, en het hotel is dicht... Daar staan we, geen zin om door te lopen wegens al bijna 30 kilometer in de benen en de zware hitte die nu al twee weken aanhoudt. Bij het laatste huis bellen we aan, stellen ons voor en vragen waar de burgemeester wel mag wonen. "C'est moi!", is zijn korte maar verassende antwoord. Na onze goeie ervaring met burgemeesters vorige week in La Malmaison, denken we gered te zijn. Toch lijkt er ons een beduidende portie tegenzin aanwezig te zijn. Uiteindelijk krijgen we, na veel over- en weer getelefoneer en een half uur rechtstaande wachten in de blakende zon, de kleedkamers van de gemeentelijke sporthal ter beschikking. We kijken geen gegeven paard in de bek en zijn dankbaar voor de moeite en de tijd die de burgervader aan ons besteedt. Wat de wandeling zelf betreft zijn drie woorden voldoende: warm, saai en mooi. Mooi door het schitterende decor van het afgedankte kanaal van de Haute Seine, dat we zo'n 20 kilometer gevolgd hebben, saai omwille van die 20 kilometer quasi onveranderlijk hetzelfde, immer rechtdoor, en warm, tja door de zon zeker? Voilà, 20 na negen, Mieke slaapt al. We willen morgen evenals vandaag profiteren van de frisse ochtendlijke uurtjes! Troyes is de bestemming.
Onze gids vanaf de vroege morgen: het in onbruik geraakte Canal de la Haute Seine
Het kanaal werd onder Napoleon gegraven en in de jaren '50 teruggegeven aan de natuur, die er wonderlijke dingen mee doet.
Jeanne d'Arc vervangt de haan op de kerktoren van Mery-sur-Seine
Kilometerslange rechte paden langs het Canal de la Haute Seine

vrijdag 19 juli 2013

Van gedachten en gedrochten

Wie uren, dagen, weken na elkaar op stap gaat, laat al eens zijn gedachten de vrije loop. Dit is wellicht ook één van de elementen die van een pelgrimstocht een 'bevrijdende' ervaring maakt. Vandaag gingen mijn gedachten naar de vele mensen die zo'n grote ondersteuning gaven de voorbije zes-zeven maanden, de maanden van strijd tegen mijn ongenode gast, de maanden van wanhoop die niet altijd zichtbaar was. Ik wou geen namen noemen, maar zou toch nog even een heel hartelijk dankjewel willen sturen naar Karel en Katrien voor hun onvermoeibare en onaflatende stroom van bemoedigingen.
Maar plots wordt zo'n gedachtenstroom dan onderbroken door de realiteit. Dit maal opnieuw door gedrochten als muggen en steekvliegen. Vandaag wandelen we voornamelijk in open veld, maar voor vele kilometers langs een verlaten spoorweg. Op één of andere manier trekt die blijkbaar steekinsecten aan, want zodra we 50 m van de spoorweg afwijken, zijn ze verdwenen. We maken speciaal een omweg van meer dan een kilometer om een stuk spoorweg te ontlopen en de lange broekspijpen aan te ritsen. Stilstaan om dat langs de spoorweg te doen is gelijk hoe geen optie.  Onze ledematen zijn intussen ontsierd met voor elk een tiental lelijke bobbels.
Op het eind van de wandeling krijgen we de kan om de jeuk wat te verdrijven in het koele water van een klein kanaaltje dat naar de Aube loopt. We naderen immers de vallei van de Seine en die volgen we de twee volgende dagen stroomopwaarts tot in Troyes. Bart en Nele zorgen vandaag opnieuw voor de catering en dat doen ze met brio!
We zijn vandaag geland bij André en Agnes, een boerenechtpaar met pensioen. Straks eten en in bed, zoals het de boeren betaamt!
Wandelen als God in Frankrijk
De bewuste spoorweg ... mooi kader maar geen echte aanrader.
We leren in alle omstandigheden een slaapje mee te pikken.
Deze schoonheid heet in het Engels 'dragonfly', maar die doen wel niemand kwaad