De tijd gaat snel

De tijd gaat snel, gebruik hem wel… zeggen ze. En, inderdaad: hij gaat snel. Even oprakelen wat er allemaal op ons afgekomen is de laatste week. Het groene licht van verleden week evolueert van grijsgroen over vaalgroen naar helgroen, ongeveer zo:

En bref. De donderdag na de doktersvisite gaan we nog langs bij de diëtiste met het relaas en de onderzoeksresultaten. Ze ziet de problemen ter hoogte van de lever en beveelt me een behandeling aan met driemaal per dag een koude, natte handdoek op mijn buik om ontsteking tegen te gaan, gevolgd door een warm voetbad met blaadjes sla in. Ik begrijp niet goed wat de reden voor dat laatste is, maar ik doe het en het komt goed uit, want deze kuur moet ik tijdens het gezinsweekend onderhouden en ik kan regelen dat het telkens na de maaltijd en dus tijdens de afwas doorgaat. Het weekend zelf met dochters, (aspirant-)schoonzonen en kleindochter is ondanks het wat mindere weer een topper. We zijn drie volle dagen gelogeerd in een polderhuisje in Zeeland en Louise neemt het entertainment voor haar rekening.

Op de terugweg maken we een ommetje langs de zelfverklaarde “België ’s grootste kampeerwinkel” in Lochristi. Nu liggen twee slaapzakken en twee slaapmatjes klaar om in twee splinternieuwe rugzakken een plaats te vinden. Het voelt allemaal zo echt aan, maar er moet ook nog zoveel geregeld worden. Abonnementen en autoverzekering opschorten, papieren bij de vleet voor een goede afwikkeling van haar ‘einde job’ in Deerlijk, aanvragen verlof zonder wedde voor mezelf,  een lijstje maken met ziekenhuizen (telefoonnummers) die we onderweg passeren, credencial (=geloofsbrief) en stempelboekje aanvragen, …

Zo zou onze credencial er kunnen uitzien.
(hier wat gephotoshopt, want we hebben
er nog geen)

Hoe zou dat allemaal gegaan zijn als ik mezelf nu zou moeten focussen op afronden van leerstof, opstellen van examens enz…? Wellicht zou het ook wel gegaan zijn, alleen wat moeilijker. Meer zo tussen soep en patatten.
Gisteren en morgen was/ben ik te gast op school om te getuigen over wat er mij allemaal overkomt. Nog eens tussen de leerlingen zijn en mogen vertellen, honderduit. Aandachtig luisterende oren en geïnteresseerde blikken, ik heb aardrijkskundelessen geweten waar het anders was. Maar gisteren overkwam het me wel degelijk en het deed deugd. Veel deugd. Dankjewel 1F! Gisterenavond heb ik dan nog eventjes alle etappes –het zijn er 94– van onze pelgrimstocht op een rijtje gezet en een soort kalender opgemaakt. Als we vertrekken op 9 juli, onze huwelijksverjaardag, wat de oorspronkelijke bedoeling was, dan komen we exact op 10 oktober aan in Santiago. Dat is op de verjaardag van Mieke. Dat zal in de praktijk wel eventjes anders zijn, want we willen wat vroeger vertrekken en onze 30 jaartjes samen ergens  halverwege tussen Aalbeke en Reims vieren. Kwestie van geen kostbare dagen verloren te laten gaan en zo ver mogelijk te geraken op de tocht.

Vandaag afspraak in het ziekenhuis om de port-a-cath te spoelen. Eventjes op school langsgaan om een morgenwijding mee te pikken. Hmmm, er lijkt een probleempje te zijn: er is geen leerkracht beschikbaar om de morgenwijding te leiden en daarmee krijg ik de kans om het nog eens zelf te doen. De titel is ‘durven vliegen’, met als boodschap dat wie durf en vertrouwen heeft de mooiste dingen kan bereiken. Allee zeg, dat het nu juist daarover moet gaan.
Maar het wordt straffer: in het ziekenhuis zegt de verpleegster die mijn port-a-cath spoelt hoe ik iets kan maken dat zal voorkomen dat die in de weg zit als ik mijn rugzak moet dragen. En vijf minuten later ontmoet ik de oncologisch verpleegster, die het zal regelen dat ik een brief in het Frans, het Engels en het Spaans meekrijg om zo nodig te kunnen voorleggen in de ziekenhuizen die ik onderweg zou aandoen (ik heb om de zes weken zo’n spoeling nodig). Ik ben in de wolken en beloof haar prompt een kaartje te sturen. Vanuit Compostella …