Eten en hongeren

Eventjes testen of ik met koppijn en een protesterende maag ook nog zinnige dingen op papier kan zetten. Hmm ... papier dat komt hier niet te pas. Enkel nog voor de wenskaartjes en die blijven maar komen, weliswaar niet meer in het razende tempo dat ze er op na hielden zo'n twee maand geleden, maar dat wordt ook niet van wenskaartjes verwacht, naar ik meen. Ik ben momenteel aan de tweede dag van de vierde en voorlopig laatste chemobehandeling. Ik ken het soort gevoel dat in een mens omgaat als hij de laatste kilometer van de Pinksterloop (11km) in Kortrijk bereikt. Dit zou zo'n beetje hetzelfde moeten zijn: zoiets van 'Nu kan het niet meer mislukken'... Maar dat gevoel heb ik helemaal niet. Gedurende twee weken liep het leven weer zoals vier maand terug: ik kon weer bijna eten als voorheen en dat leverde me drie kilo nieuwe massa op. Stel je voor! Ik heb (wij hebben, want Mieke en Jolien uiteraard ook) gegeten: lasagne, varkensgebraad met gestoofd witlof, pangasiusfilets in een korstje van paneermeel met citroenzeste en peterselie met volle rijst, biefstuk-friet en eergisteren nog een heerlijke schotel moussaka bij Ann en Bemen. De stoofpot à la Jeroen Meus bij Heidi, vorige zaterdag, was ook niet te versmaden. En van al dat lekkers krijg ik volle porties naar binnen! Bij momenten zelfs een tweede en bij de lasagne een derde portie! Die hernieuwde kennismaking met een gezonde eetlust wordt zondag bruusk afgebroken na de koffietafel. Op zondagavond gaat er nauwelijks een hap naar binnen en gisterenmorgen slechts een halve zjat koffie. Wat een afgang... Maar tegelijk ook helemaal geen 'afgang' want de uitgang voor al die voedselgeneugten blijkt plots verstopt. Is dat de reden dat er aan de ingang ook geen plaats meer is? Wie zal het zeggen? Het gaat een beetje van kwaad naar erger. Het lichtspook komt weer opdagen. De kleine ziekenhuiskamer zorgt ervoor dat ik mijn krukken niet kan gebruiken om mijn geopereerde teen te ontzien, met een zere teen als gevolg. Het pomptoestel waarmee ze al die 'vuiligheid' in mijn lijf pompen geeft om de haverklap probleempjes, waardoor het begint te tuten. Vannacht een viertal keer, tel daar nog een drietal sanitaire slaapstops bij, evenals een hard ronkende kamergenoot, en je krijgt een idee van mijn slaap-waak-status. Om 6.30 u is men hier al in de weer met het rondbrengen van het ontbijt. Kun je je inbeelden dat ik niet echt honger had? Vandaag is het verder dweilen met de kraan open. Geen hap krijg ik naar binnen gewurmd, met moeite de pillen, poedertjes en siroop. Als ik 's middags de stolp wegneem van de warme maaltijd (vol-au-vent met worteltjes en puree), keert mijn maag. Een bonzend hoofd en een aantal pijnlijke hikaanvallen vervolledigen het plaatje. Arm Pietertje... Maar morgen zal het beter zijn. Dan passeert de volledige bevolking van het Don Boscocollege op 200 meter van mijn kamer, een tocht die ik zelf nog heb uitgestippeld.

Foto genomen op woensdagmorgen: Don Bosco op stap

Ze stappen voor het goede doel en dat goede doel ligt in Cambodja en wordt verwezenlijkt door een hervonden vriend uit Cambodja... 'k Voel me dus wel verbonden en het zal niet leuk zijn om alles vanop afstand en achter glas te moeten volgen. Maar ik neem revanche! Je weet wel, mijn stapbeurt komt nog wel: ergens in Galicië in Spanje ligt een stadje dat genoemd is naar de apostel Jacobus. Sint-Jacob, in het Spaans is dat Santiago.